Het is 16 juni nog een drukte van jewelste op de Santa Maria Manuela. Nog even en dan zal het 67 meter lange zeilschip vertrekken richting de Portugese wateren; op de werf van Da-Capo in Hardinxveld-Giessendam wordt de laatste hand aan het schip gelegd. Op de loopplank van het in de jaren ’30 gebouwde schip komt de geur van vers zaagsel je al tegemoet.
Tussen de bemanning en de vakmannen op het dek loopt ook Peter Bost, CEO bij het Nederlandse bedrijf Deep Water Yachts. Aan alles zie je dat hij zich al langer met dit project bezighoudt. Hij kent het schip ondertussen van binnen en van buiten. “Zie je dit verlaagde middendek? De fishplate noemen ze dit. Hier werd de vis schoongemaakt en de resten kon je dan makkelijk overboord spoelen.”
Hij schiet de werklui even aan voor een korte update over de stand van zaken. “Dit is echt precisiewerk, wat een vaklui”, zegt Peter al wijzend naar de voorovergebogen zittende man die met een grote set beitels een stuk van het gloednieuwe teakhouten dek onder zijn hoede neemt.
Portugees visserschip
De Santa Maria Manuela werd in 1937 gebouwd als Portugees vissersschip. Samen met ongeveer zestig andere schepen voer het uit om kabeljauw te vangen. “Daar zijn er nu nog drie van over.” Deze schepen zijn bijzonder omdat het een schoener getuigd (langsgetuigd) zeilschip is met vier masten. “De meeste overgebleven schoeners zijn drie- of tweemasters.”
Na zes maanden geen vasteland gezien te hebben keerde het schip volgeladen met kabeljauw weer terug van het noordelijkste en koudste deel van de Atlantische Oceaan. Die kabeljauw werd gezouten en zo meegenomen naar Portugal. “Bacalhau (bakkeljauw, red) noemen ze dat in Portugal”, weet Peter te vertellen.
Uitgebreid vertelt hij hoe die kabeljauw gevangen werd. Wanneer de Santa Maria Manuela uitvoer, stonden aan boord heel veel kleine groene bootjes. “Dory’s heten die. Wanneer er een goede plek gevonden was, werden die bootjes overboord gezet.” In elk scheepje zat een visser die met een lijntje en aas op kabeljauw viste. Het gebeurde dat die bootjes meer dan dertien uur wegbleven. Soms verdwenen ze in de mist en zagen ze het moederschip nooit meer terug. “Wat moet dat een hel geweest zijn”, zucht Peter.
Tegenwoordig dient het schip een heel ander doel. Sinds het is gekocht door de Jerónimo Martins Group is het volledig verbouwd en zijn er twee dekken met hutten in gekomen. Nu vaart het schip vooral expeditiecruises en is het vrij te bezichtigen aan de eigen kade in Portugal. Na de verbouwing door Deep Water Yachts gaat de Santa Maria Manuela vooral ingezet worden voor bedrijfsuitjes van het 32.000 man tellende bedrijf.
Grootste klus ooit
De renovatie van de Santa Maria Manuela is een van de grootste klussen die Deep Water Yachts ooit heeft aangenomen, vertelt Peter. “Het is de eerste keer dat we zo’n grote renovatie doen”, zegt hij. “Normaal gesproken zitten wij in de bouw van motorjachten. We zijn dus een beetje van ons normale pad afgegaan.”
In eerste instantie was het helemaal niet de bedoeling van Deep Water Yachts om zo’n groot project op te pakken. “Twee jaar geleden werden wij benaderd met de vraag of we in Portugal vier hutten konden renoveren.” Na een ontwerp gemaakt te hebben, waarbij Peter geïnspireerd werd door jachten en schepen uit die tijd, kreeg Deep Water Yachts de klus.
“De opdracht werd wel uitgebreid naar alle gastenhutten. Zo’n twintig stuks.” Om zo’n klus goed uit te voeren moest het oude visserschip wel naar Nederland komen. “Hier bij
Da-Capo Scheepsbetimmeringen hebben wij alle ruimte, en het is ideaal dat het interieurwerk hier in de werkplaats kan worden gedaan.”
Obstakel
Tijdens het slopen van de oude verblijven werden de eerste problemen al zichtbaar. In de verblijven lagen betonnen vloeren. Hier zat schade aan, dus moesten ze eruit. “Wat we daaronder aantroffen was wel even schrikken.”
Doordat er water onder de betonnen vloer stond, was het stalen tussendek van het schip gaan roesten. “Toen moest alles eruit. De gangen, het restaurant, de keuken en een groot deel van de bemanningsverblijven. We hebben bijna alles vernieuwd.”
Niet alleen in het schip werden problemen gevonden, ook aan dek liep Peter tegen een obstakel aan. “Vorige zomer is een nieuw teakhouten dek gelegd”, zegt hij, “Maar dat was niet goed gedaan. De eerste planken sprongen alweer los.” In alle haast moest worden gezocht naar een partij teakhout om het dek weer volledig te vernieuwen. “Dat was even speuren, maar ook dat is weer gelukt.”
Peter slaat zijn armen over elkaar en kijkt naar de werklui die de zeilen op het schip monteren. Binnenkort zal het schip hiermee de oceaan doorkruisen richting de witte stranden van de Azoren. Peter is tevreden. Het schip is weer verzekerd van een goede toekomst.
Kijk voor meer informatie op Vlootschouw.nl.
