Pas nog droomde ik dat de minister een commissie zou benoemen, die een rapport liet maken over de toekomst van het kleine schip. Op zich al frappant die keuze voor het enkelvoud. Het klinkt ook zo schattig. Ze hebben het nog net niet over de kleine scheepjes.
Mark Harbers kennende, meent hij wat hij zegt. Enig historisch besef had hem echter gesierd. Een leuke kwinkslag bijvoorbeeld naar de scheepslading met rapporten die al over die kleine schepen is verschenen de laatste decennia.
De inhoud van het rapport laat zich raden. Eerst een hoofdstukje over het belang van de kleine schepen, die immers door hun hoge penetratiegraad in het fijnmazige netwerk van vaarwegen direct kunnen concurreren met de vrachtauto. En die willen we zo graag van de weg af hebben. Want TLN kan wel hoog van de toren blazen dat vrachtauto’s
steeds groener worden, maar dat gaat vooral om zeer vooruitstrevende logistiek dienstverleners (dat zijn wegvervoerders) terwijl het gros gewoon nog zeer vervuilend is.
Bovendien verstoppen de wegen steeds meer en of een vrachtauto nou schoon of vies is, hij staat in de weg op de weg. Alleen maar rondbazuinen dat het wegvervoer de binnenvaart links en rechts passeert, omdat er meer wordt geëxperimenteerd met schone motoren is natuurlijk onzin. Een schip veroorzaakt geen files (behalve af en toe als een brug open moet, maar dat is juist een rustmomentje voor die gestreste automobilisten, zeker bij het zien van zo’n ontspannen voorbijvarend schip).
Het volgende hoofdstukje is zorgwekkend. Geen jonge schippers die nieuwe kleine schepen bouwen, met als extra bijlage de ‘policy‘ van banken om schepen onder de 1.500 ton niet meer te financieren. Slotconclusie: er is hoop, maar er moet wel wat gebeuren, te beginnen met meer aandacht voor de kleine vaarwegen. Rapport klaar.
By the way, schepen moeten groener. Het is hartstikke leuk ernaar te streven om in 2050 de binnenvaart klimaatadaptief te laten zijn. Een fantastische uitdrukking die betekent dat de sector in 2050 aangepast moet zijn aan het nieuwe klimaat. Jazeker, 2050. Zo dichtbij, dat is nog nauwelijks toekomst te noemen.
Toch zal het verdraaid lastig zijn te weten te komen hoe het klimaat eruitziet in 2050. O wacht, dan benoemen we een commissie die een rapport laat maken door een onderzoeksbureau. Nu weet iedereen dat niemand weet hoe de toekomst eruitziet en we worden elk jaar weer verrast, maar zo’n commissie geeft in elk geval je het gevoel dat we er iets aan doen. Zeker met een duur rapport. Het is een soort therapie. Wel jammer is dat het de kleine scheepjes niet helpt. Het was ook maar een droom.
