Op zondag 12 mei ligt ms Avalon in Antwerpen aan terminal 869 van PSA voor lossing en lading. Mijn vrouw moet het schip verlaten om onze kinderen op te halen van een uitstapje en vervolgens door naar huis te gaan.
Ik vraag aan de lichterplanning van de terminal of wij hier nog even kunnen blijven liggen en of mijn vrouw met de auto van boord kan en wat het mailadres is voor de aanvraag. Aangezien dit in de haven Antwerpen nergens anders kan dan op de terminals, zoeken wij naar de juiste wegen om onze bemanning te kunnen wisselen. Het blijven liggen is geen probleem en het van boord gaan wordt netjes nagevraagd en ik word teruggebeld dat alles oké is: we kunnen er af met de auto en hoeven alleen een mail te sturen als we met een auto het terrein op willen. Voor alleen het terrein verlaten, hoeven we geen mail te sturen.
Rond 19.00 uur zetten wij de auto netjes aan de wal. Dan komt er een auto vol gas en met de kofferklep open op mijn vrouw afrijden. Het is iemand van de beveiliging/buitendienst security. Deze man begint op een vrij agressieve manier tegen mijn vrouw te praten: waar wij mee bezig zijn en dat die auto terug aan boord moet.
Zij legt op een kalme en nette manier uit dat wij netjes een procedure van aanvraag hebben gedaan en akkoord hebben gekregen en voornemens zijn om zo de lichterplanning te bellen voor een bus ter begeleiding als we gaan rijden. Hij beweert dat het niet waar kan zijn en zeker niet mag. Ik leg zelf ook nog een keer rustig uit wat hierboven omschreven is en dat dit alles dit is toegezegd. Hij communiceert over zijn porto en geeft daarna op agressieve wijze aan dat we onmiddellijk de auto terug aan boord moeten zetten.
Ik leg uit dat dat lastig gaat worden doordat de autokraan drie keer in storing viel en de hijslier niet meer omhoog wil. Dan gaat de man intimiderend kort voor mij staan en zegt dat ik een leugenaar ben en de kraan wel werkt.
Dit moment vind ik een kantelpunt: deze man doet op diversen vlakken raar terwijl de situatie er helemaal niet naar is. Ik begrijp dat een beveiliger moet optreden maar als er geen – verbale of non-verbale – dreiging is, zal deze meneer zeker geleerd hebben normaal te communiceren.
Hij zegt: dan ga ik nu alle alarmbellen inschakelen, op uw verantwoording. Hij rijdt weg en mijn vrouw rijdt achter hem aan richting het gebouw waar ook de poort is. De man stapt uit, schreeuwt woest naar haar dat ze hier niet mag rijden. Mijn vrouw zegt hierop: “Ik rijd naar de portier en ga wel met uw collega praten want met u valt niet normaal te communiceren.”
Dat doet ze en ze stapt bij de portier uit om naar het kleine gebouw te lopen. De man komt op haar af, pakt haar met geweld in een klemgreep en duwt haar tegen de muur aan – zonder enige aanleiding. Uiteindelijk komt een collega naar buiten, die zelf ook verbaasd de situatie opneemt en verder op een perfecte manier de situatie afhandelt.
Soms gaan dingen zoals ze gaan. Wat ik wil aangeven is het volgende:
1e: De haven Antwerpen biedt te weinig faciliteiten voor de binnenvaart. We kunnen nergens aan en van boord op de Schelde. We mogen niet in de voorhavens liggen; er zijn geen wachtplaatsten waar je mensen en/of auto’s kunt wisselen. En die paar Scheldesteigers waar je kan wachten en verder opgesloten zit, zijn sowieso niet voldoende voor de binnenvaart. Dit is wel wat wij mee maken in ons gezinsleven.
2e: We moeten het hebben van de terminals. Nou blijkt achteraf dat het wisselen van mensen met auto’s sinds kort niet meer is toegestaan. Het is voor ons zeer teleurstellend dat PSA deze regel heeft ingevoerd. Nu is het gevoel van Antwerpen als een gevangenis compleet. Wij varen als familie met een gezin aan boord. Het schip is ons huis. Stel dat iemand aan de wal een mail moet schrijven, een helm, veiligheidsschoenen en een hesje aan moet zodra hij zijn tuin uitstapt en vervolgens een busje ter begeleiding moet afwachten om de straat uit te mogen.
3e: Wat ik actueel nog het ergste vind is hoe we behandeld werden door de buitendienst security. De beveiliger binnen en de mensen op de tweede verdieping kunnen allemaal normaal communiceren. Deze man buiten, die ook als enige niet zijn naam wilde geven en ook niet zijn beveiligingspas wilde laten zien, is gewoonweg niet geschikt voor zijn beroep.
Ik hoop dat ik wat positiefs mag bereiken met dit verhaal en dat we als binnenvaart toch een toekomst en bewegingsvrijheid hebben in Antwerpen. Wij leveren, indirect, diensten voor PSA en het zou treurig zijn als de binnenvaart Antwerpen steeds meer negeert omdat we met z’n allen een grote hekel krijgen om ernaar toe te gaan.
Martien Leunis,
ms Avalon
Goed verhaal. Slaat de spijker op z’n kop. De binnenvaart is o zo belangrijk. Maar zo worden we niet behandelt. We zouden het eindelijk moeten boycotten. Want het word duidelijk onwerkbaar.
Het spijt me dit te moeten lezen en horen. DE ISPS beveiligingsregels worden echter alsmaar strikter toegepast natuurlijk, geïnspireerd door de terroristische aanslagen van de afgelopen jaren en het toenemend onveiligheidsgevoel en wantrouwen. Dit praat echter de houding van die beveiligingsagent niet goed. Ik weet dat de PortofAntwerp op zoek is naar oplossingen maar zoals als steeds kan dit niet van vandaag of morgen.
In naam van de havengemeenschap Antwerpen excuses voor wat u en uw echtgenote overkomen is.
Geert Daelman, verkeersleider Kieldrechtsluis.
Wij zoeken naar een oplossing!!!! De bureaukraten hebben het weer eens naar de kl….geregeld zonder de situatie te kennen. En nu maar afwachten tot die dik betaalde heren een goede bruikbare oplossing geven zonder dat de kleine man er de bruin aan geeft.
Wij hebben na jaren containers varen besloten om Antwerpen buiten voortaan te weigeren(onze vaste aanbieders vonden dat eerst vreemd maar hebben nu toch begrip) en dat zouden we allemaal moeten doen alle genoemde faciliteiten schieten te kort van veiligheid tot liggen overnachten vastmaken aan de kades papieren afhandelen en bemanning wisselen.
Het is een kansloze manier van werken.
Geachte heer Daelman.
Men kan zich niet altijd achter de ISPS regels verschuilen. Ik heb best begrip voor veiligheidsregels maar het moet wel leef- en werkbaar blijven. Wat mij erg stoort is het verschil in rechten tussen binnen- en zeevaart. Voor de zeevaart kan alles. Die worden gewoon bevoorraad, gerepareerd, geloodst en los- en vastgemaakt door de roeiers.
Als wij van of aan boord moeten dan is het wat mij betreft geen probleem dat er iemand in de kofferbak kijkt of ik niet per ongeluk een bom meeneem maar de mogelijkheid zou gewoon geboden moeten worden.
Heb vorige week woensdag een email gestuurt naar haven Antwerpen zonder reactie.
Mijn vrouw moest van boord met de auto om naar de dokter te gaan, blijkbaar is dit niet zo simpel we worden gewoon opgesloten op de container kaaien.
Dit is al jaren aan de gang binnenvaart heeft geen kracht in de haven van antwerpen allen zeevaart is belangrijk
Zoals ligplaats buiten op de steiger dat je met 3 breed schepen lig dat zeevaart kleine 24 km per uur voor bij vaart is dat normaal nog punt auto van en aan boord nemen of personen aan of van boord nemen nog punt vast maken op de terminals tegen rubbers moet sprong maken van meter laat staan op noordzee terminaal bij hoog water moet trap of zemtrap gaan gebruiken is dit wel arbo gerecht om zo van en aan boord te kommen dan nog eens over het jongere personeels onder de kranen die hun telfoons belangrijker vinden dan kijken naar hun werk of de container goed staan dan heb ik nog niet over de winter tijd gesproken word de blauwe steen niet bestrooid personeel moet dan maar in het water glijden als hij de touw naar paal trekt wij als binnenvaart word zoveel eisen en wetten op onze rug gelegt maar de grootte mannen mogen ze niet aan kommen ik mag het niet zeggen maar het moet iets gebeuren voor dat men meschien lamp gaat branden
Heb al mee gemaakt dat ik naar boord wou, met man en dochter, ik had een mail gestuurd, van een moest, van een ander weer niet, dat het heel hard regende uit de auto moest en aan melden, moest nog in de harde regen terug moesten ze de pas van mijn man en dochter nog eens laten zien weer. In de harde regen, terug, ik was zeik nat dat ik weer in de auto was, en we wilden alleen maar naar boord, ik ben er niet te spreken over hoe dat we behandeld worden zijn precies of we honden zijn