‘Aftreden van Boris Johnson.’ Het moet op de bucket list hebben gestaan van Koningin Elizabeth II. Wie het dagelijks nieuws volgt, denkt toch heus dat the Queen het zinkende schip heeft verlaten. En niet alleen Engeland, zelfs niet alleen de Gemenebest. We hebben de coronacrisis amper achter de rug (echt?) of we worden geconfronteerd met energietekorten, de hoogste inflatie ooit en een vluchtelingencrisis naast de inmiddels vertrouwde klimaatproblemen en stikstofoverlast.
Verlamming van de wereldeconomie door een vervelend virus leek heel even voor (schone) lucht te zorgen en de opwarming van de aarde te dempen, maar dat werd al spoedig weer tenietgedaan door de collectieve inhaalratrace, ook wel bekend als het herstel.
Niemand had voorzien dat na de ontwrichting door corona de economie een klap zou krijgen met die vervelende inflatie van meer dan 10 procent als gevolg. De inflatie had te maken met de extreem gestegen prijzen van grondstoffen, maar die zijn allang weer gedaald, van ruwe olie (volgens Bloomberg van 130 dollar in mei naar 86 dollar per vat) tot de houtprijs die zelfs driemaal zo laag is als een half jaar geleden, lees ik op de Macrotrends-website. Computerchips kosten nog maar een tiende ten opzichte van begin dit jaar (aldus de Global Times). Een lekker optimistisch geluid dat ik graag even doorgeef.
De stijgende kosten van levensonderhoud hebben ook te maken met de kosten van vervoer. Zeerederijen maakten miljarden extra winst doordat ze tot dit voorjaar zomaar 15.000 dollar per container kregen van Sjanghai naar Rotterdam terwijl dat nu amper de helft zou zijn. Een beetje optimist ziet toch wel licht aan het einde van de inflatietunnel.
De opwarming van de aarde is een wat taaier probleem. Zelfs als rigoureuze oplossingen worden aangereikt, kijken we het liefst de andere kant op. Het afknijpen van de gastoevoer door dat akelige mannetje in Moskou had een averechts effect. In plaats van vol over te stappen op de veel sympathieker productie van energie door windmolens, waterkrachtcentrales en zonnepanelen schakelen we doodleuk terug naar kolen. Dat leek even fijn voor de binnenvaart maar de kolen blijken niet aan te slepen door alle motorschepen van Europa.
Gekozen werd voor de weg van de minste weerstand. We hadden die kolencentrales toch nog staan. Zo lang het zeewater niet tot aan het voorhoofd staat, hebben we andere prioriteiten dan het klimaat, toch?
Koning Charles III bemoeit zich anders dan his mummy graag met politiek en is wel degelijk bezorgd over het klimaat. Als conservatief laat hij de natuur en het klimaat graag bij het oude. Wie het Britse klimaat kent, kan zich daarover verbazen.
