Gerard Reitsma kon zich vinden in de column Eén pot nat die Michel Gonlag in De binnenvaartkrant van 23 mei schreef met als kop ‘Grote woorden’. Die ging over autonoom varen en de toekomst van de binnenvaart.
De column inspireerde meneer Reitsma tot het schrijven van onderstaand gedicht. Hij licht toe: Na het lezen van uw rake column, waarvan ik de strekking meende te begrijpen, welden de volgende woorden bij mij op:’
Grote woorden
Als raketgeleerde-simulant
wist u ons te begeleiden
om ons schamele boerenverstand
vakkundig uit te breiden.
Stammend uit de zeilvaart of onder stoom,
de vracht bezegeld door handjeklap,
wordt nu de schipper een autonoom
en gaat een robot met het schip op stap.
Die is gehuisvest in een computer.
Eet noch drinkt en slaapt zelfs niet.
Navigeert steriel, zonder zicht, zonder toeter
gelijk een blinde, die geen hand voor ogen ziet.
Een kil proces, gevoed door algoritmen
vervangt dat wat vroeger heette: ‘varen’.
En, noodgedwongen, sindsdien zit men
niet op een stuurstoel maar op de blaren.
