We moesten zand lossen in de Oude haven van Vlaardingen, althans het gedeelte zuidelijk van de spoorbrug: de Buitenhaven. De losplaats bevond zich aan de oostkant, tussen de wachtende tankertjes en de trechters van Lensveld. Aan de overzijde de Pelmolen, het markante gebouw dat sinds 1997 een woonbestemming heeft.
Het afmeren in de haven was met laagwater geen sinecure. Het begon al met het indraaien ervan; precisiewerk door de sterke neerstroming vlak voor de havenmond. Oppassen met de boegschroef en hopen dat er geen schip achteruit kwam zonder zich te melden. U had al begrepen dat het hier een gebeurtenis betreft van geruime tijd geleden.
Die keer kwamen we ook aan met laagwater. Het was winter en rond het vriespunt. Het lossen zou om zeven uur beginnen, we waren op tijd. De oude Ruston-Bucyrus tweedraadskraan stond al warm te draaien en de machinist zat in zijn auto te wachten, de motor aan voor de kachel. Fijn, hij kon mooi het steekeind aanpakken, dachten we. De bolders stonden niet helemaal aan de kaderand, dus gooien was lastig.
Eenmaal in positie merkten we dat onze verwachting niet bewaarheid werd. Geen hulp bij het vastmaken dus. Dan maar een dubbel touwtje om de vloedpaal en de schroef zachtjes vooruit. We hoopten dat de haven niet leeggezogen zou worden door een voorbijvarend zeeschip. Het water zou hard terugvloeien ten koste van touw en paal.
Een van ons hield de aluminium ladder vast, de ander klauterde de wal op. Steek vast, voordraad vast, dubbel bochtje los. Achterop vastgemaakt, alles goed afgelopen.
Dan stapt de machinist uit de auto. Hij loopt naar ons toe en maakt met zijn rechterhand een beweging naar de monding van de haven en zegt met een valse grimas: “Een tikkie terug.”
We zijn verbaasd. Nee hè! Niet te geloven dit. We maken best veel mee als schippers maar soms… je vraagt je dan af hoe en waarom je leven in deze situatie is beland. Verontwaardigd en boos besluiten we: “Wat een geniepig onmens, we zetten de dekwas aan en spuiten hem nat!”
Maar tussen droom en daad staan misschien geen wetten in de weg maar veeleer praktische bezwaren: de machinist zal naar huis gaan, we lossen vandaag niet meer, de vrachtwagens moeten onverrichter zake terug, de opdrachtgever huurt ons wellicht nooit meer in.
De dekwaspomp blijft stil en de machinist droog. Het schip is verhaald, een tikkie terug, en we zijn op tijd leeg. Soms moet je maar over je heen laten lopen zeggen we tegen elkaar.
