Tempus fugit, de tijd vliegt! We zijn allemaal, ons hele leven, bezig met de tijd. Alles draait erom, je ontkomt er niet aan. De Amerikaanse singer-songwriter Pete Seeger schreef in 1959 het nummer ‘Turn! Turn! Turn!’ dat in een vertolking van de folkgroep the Byrds een hit werd. ‘Voor alles is een tijd’ is het thema van de 3.000 jaar oude tekst uit het boek Prediker, geschreven door koning Salomo.
De tijd lijkt sneller te gaan wanneer je ouder wordt. Daar zijn verschillende verklaringen voor, het heeft allemaal te maken met de ervaring van tijd, de perceptie. Zet maar eens iets in de magnetron en kijk naar het terugtellen van de klok, een minuut duurt dan heel lang. Een reclamespotje kan veel langer lijken dan de werkelijke 20 seconden. Oude herinneringen lijken vaak nog vers en daardoor kortgeleden. Vijf jaar vooruit lijkt meer dan vijf jaar terug. Vult u zelf maar aan.
Onze oudste dochter is al lang volwassen maar de herinneringen aan haar eerste jaren zijn nog glashelder. We woonden aan boord en mijn werkruimte was een verlengstuk van de woonruimte. De stuurhut was van buiten te bereiken via een steil trapje. Wij waren eraan gewend maar bezoekers vonden de opgang eng of zelfs gevaarlijk.
Mijn ouders kwamen op een woensdag langs want we lagen in de buurt. Het schip moest nog gemeten worden, dan konden we gaan lossen. Dat dochtertje van drie stond met haar rode jurkje tegen de stuurhutdeur geleund. Gevaarlijk, want de deur draaide naar buiten. Onze uitingen van bezorgdheid deden haar niets, integendeel. Haar opa vond het wel genoeg en met een “pas op, achter de deur zit een monster!” waarschuwde hij nog eens. Niet pedagogisch verantwoord misschien maar het werkte, hoewel anders dan gedacht.
De ijkmeester was een oudere heer, compleet in het zwart gekleed, inclusief hoed. Het was een aardige en correcte man, nooit onenigheid over de meting. Hij was aan boord gestapt en had zijn meetwerk gedaan. Wij merkten niets, alle aandacht ging uit naar een boefje met wit haar en een dwarse dag.
Dan zwaait de deur open, de zwarte gestalte verschijnt vlak voor het rode jurkje. Ze schrikt, haalt diep adem en fluistert: “Het Monster!” Gelukkig hoort hij het niet, wij wel. We geven de meetbrief, er wordt gerekend en met potlood geschreven in een zwart boekje. De uitslag staat in sierlijk schrift op een eenvoudig bonnetje met een handtekening.
Vanaf die dag was soms het antwoord op de vraag wie er kwam meten: “Het Monster”.
Steven Stern
