Het was in die tijd dat de kinderen nog thuis woonden en haar moeder nog leefde. Het was een tijd waarin de schippersvrouw regelmatig achter kon blijven want de beurs was er nog en daardoor was het leven overzichtelijker dan nu. Hoewel de schippersvrouw ook toen nog wel wat te wensen had, kijkt ze toch met enige weemoed naar die tijd terug.
Niet dat ze terug wil, want dat is natuurlijk onzin. Immers, het gezin is gegroeid en al die nieuwe mensjes wil ze niet meer missen. Maar de herinneringen zijn goed; vooral omdat er vaker een ongedwongen samenzijn zonder haast mogelijk was.
Zoals die dag waarop haar moeder aanbelde met de mededeling dat de sperziebonen dat jaar wel heel goedkoop waren en aangezien haar schoonzoon daar nogal dol op was, leek het haar een goed idee om er een kist van te kopen en die in te vriezen. Samen gingen moeder en dochter naar de groentewinkel en kochten er een hele kist van die verrukkelijke groente.
Oma was best al oud toen, maar wel nog steeds erg fit. Samen met haar dochter maakte ze boon na boon, kilo na kilo, schoon. En na de eerste kist zelfs nog een tweede kist. Toen er al een aardige berg schoongemaakte bonen lag zette de schippersvrouw een grote pan water op en blancheerde de sperziebonen, koelde ze snel af en deed ze in zakjes waarna ze de diepvries in konden.
De kinderen kwamen uit school en de schippersvrouw kookte een heerlijk maal. Jazeker: Sperziebonen met een karbonaadje, en oma at ook mee. Dat wilden de kleinkinderen graag want ze waren erg dol op haar. En dat was zeker wederzijds. De schipper kwam na de beurs van boord ook naar huis. Hij vertelde dat er nog geen reis was, waarop oma en haar dochter elkaar stiekem blij aankeken.
Na het eten ging oma naar huis en ze zei: “Ik kan geen boon meer zien. Ik heb zelfs zere ogen van het schoonmaken gekregen.”
Het jaar daarop herhaalde het bonenritueel zich en daarna nog een keer. Later waren er geen goedkope kisten met echt goede bonen meer te koop en was het dus niet de moeite waard om al dat werk te doen. En nog later was daar ook geen tijd meer voor want toen de beurs eenmaal weg was, bleek het leven er bepaald niet simpeler op geworden.
