Op 1 december 2020 is Jacqueline Cornelissen veertig jaar in dienst bij het Julia Internaat. Ze geniet nog volop van het werk, van het contact met de kinderen én met hun ouders. “Kinderen houden je jong. Dat gevoel heb ik tenminste wel, al ben ik inmiddels 62.”
Uitbundig vieren is er niet bij: onmogelijk door Covid-19. “Heel jammer. Maar ik ga wel trakteren en ik heb met de kok afgesproken dat er een speciaal feestmaal is.”
Jacqueline Cornelissen kwam in 1980 op het internaat in Zwijndrecht werken, toen nog gevestigd aan de Burgemeester de Bruïnelaan. “Ik ben zelf schippersdochter en heb ook op het internaat gezeten: op Stella Maris in Arnhem en later in Etten-Leur. Na vier jaar bij een tante in Rotterdam heb ik als matroos met m’n ouders meegevaren, twee jaar ongeveer. Tot ze het schip, de Aera 2, verkochten. Toen ben ik aan de wal gaan wonen.”
Leeftijdsverschil
Ze werkte eerst een jaar als assistent-laborant in het Rotterdamse Ikazia Ziekenhuis. “Ik had namelijk een opleiding tot doktersassistente gedaan. Maar het werk in het ziekenhuis zag ik toch niet zitten: al die ellende en narigheid.”
Via een kennis hoorde ze dat er een vacature was op het Julia Internaat. “Toen heb ik gesolliciteerd. Ik was eigenlijk aangenomen, maar het ging om de groep oudste kinderen, van zestien tot achttien jaar… Zelf was ik pas 21. Het leeftijdsverschil vond ik te klein. Ik wilde liever op een groep met jongere kinderen. Een jaar later kwam er gelukkig een plekje vrij bij de groep van acht tot tien jaar.”
Krekels
Bij die leeftijdscategorie bleef Jacqueline twintig jaar. De laatste twintig jaar werkt ze met de allerjongsten: kinderen van zes, zeven en acht jaar. “Op de groep Krekels.”
Het water trekt nog steeds. “Ik vaar graag. Bijna elke zomer mag ik een weekje mee met ouders van het internaat mee, de familie Van Dijke van de Splendid. Dat is geweldig. Zó leuk! Zij varen grotendeels hetzelfde traject als mijn ouders vroeger: naar de Moezel. Zij varen nog door, over de Saar. De ene keer rijd ik met de auto naar Dillingen, stap ik daar aan boord en vaar ik mee naar beneden. De andere keer stap ik hier op en vaar ik mee naar boven.”
Feestjes
Ze heeft zelf geen kinderen. “Ik heb ze van een ander, zeg ik altijd. Ik kan mijn liefde en zorgzaamheid heel goed besteden. Je probeert iets te betekenen voor de kinderen. En voor de ouders! Mede door de moderne communicatiemiddelen is het contact de laatste jaren intensiever geworden. Dat is alleen maar goed.”
Als de kinderen haar groep verlaten, ziet ze hen de jaren daarna nog in het internaat. “Ze veranderen, je ziet ze groeien. Letterlijk en figuurlijk. Als ze achttien worden, moet je afscheid nemen. Maar velen zie je later terug. Of hun ouders. Op feestjes bijvoorbeeld, als kinderen dertig of veertig worden. Ik houd wel van feestjes. Ik ben ook al een paar keer naar het Kerstbal van Ahoy geweest.”
“De meeste collega’s houden werk en privé gescheiden… Bij mij loopt het meer door elkaar. Vind ik niet erg. Ik vind het wel gezellig om met jongelui op te trekken.”
Lees een uitvoerige versie van dit artikel in de papieren Binnenvaartkrant van 1 december 2020.
Beste Jacqueline,
Gefeliciteerd met je 40 jarige jubileum op het Julia internaat. Wat heb je altijd goed voor alle kinderen gezorgd. Je nam de tijd voor ze, maar ook voor de ouders. Ik heb goede herinneringen aan 30 jaar geleden en de jaren daarna. Je bent altijd een vertrouwd gezicht geweest in die 40 jaar.
Hartelijke groet,
Carla Langeslag
Vanhartegefeliciteerd Jacqueline een hele mijlpaal kun je trots op zijn onze dochters hebben het ook als zeer prettig ervaren om bij jou in de groep te mogen verblijven gr Myriam en Henk de Vries
Jacpueline geweldig ik weet nog dat je op Julia kwam bij zuster Clara
Vele traantjes heb je gedroogd
Vele kindjes getroost
Kleintjes groot zien worden
Je mag trots zijn want als wij er niet waren
Heb je toch de moeilijke opvoedige taak met je mede collega’s op je genomen
Dank ? voor je inzet