‘Gasbaten’ stond vroeger voor het dichten van gaten. Het rijmt wel maar het dicht niet. Hooguit dicht het gaten in de begroting. Verblind door de winst voor het hele land zuigen we de bodem onder de huizen van de Groningers weg.
Waarom krijgen die Groningers niet gewoon een fiks deel van de aardgasbaten? Niet-Groningers blijven heel nuchter onder de schokkende gebeurtenissen in het Noorden. Dat is heel simpel te verklaren. Hoe anders zou het zijn geweest als in 2013 bij de eerste bevingen een youtube-filmpje van een instortend huis – ontredderde, bloedende slachtoffers incluis – viral was gegaan? Dan was de behoefte aan gas verdampt en had heel Holland allang elektrisch gekookt.
Gelukkig hoefde niemand te worden geofferd om ‘Den Haag’ te overtuigen. Nou ja ‘Den Haag’, minister van Economische Zaken en Klimaat Eric Wiebes zag het licht in Groningen toen hij de plaats des onheils bezocht na de zwaarste beving sinds jaren, vorige week maandag. Die beving kwam als geroepen voor de Groningers want Wiebes zat zich net af te vragen waarom die gaskraan eigenlijk dicht moest. Aardgas wordt nog steeds gezien als schone energie en daar kon hij internationaal klimaat-technisch gesproken mee voor de dag komen. Nu kon hij niet anders dan meeleven tonen voor de getroffen landgenoten. Waar zo’n werkbezoek al niet goed voor is.
Politici met de neus op de niet-alternatieve feiten drukken werkt altijd, zoals we al jaren weten met de doeltreffende werkbezoeken die het BVB organiseert in de binnenvaart. Ineens snappen politici en dergelijke dat binnenvaart iets heel anders is dan een trekschuit in de Amsterdamse gracht. Dat lees je niet in de samenvatting van een consultancyrapport. Helaas blijft bij politici na een werkbezoek alleen hangen dat ze hun schoenen uit moesten trekken.
Werkte het werkbezoek van Wiebes aan Groningen? Als het effectief was, dan toch niet voor het klimaat, want zonder gas zullen de kolencentrales waarschijnlijk langer openblijven. De Groningers zijn blij, want Wiebes hield niet op met de omstanders omstandig een hart onder de riem te steken. Als het woord ‘doodknuffelen’ nog niet was uitgevonden, dan was dit een mooie gelegenheid om het te bedenken. Dat betekent dat je ze zoveel gelijk geeft, dat ze niks meer in kunnen brengen.
Het betekent ook dat ze er niks aan hebben, want ook Wiebes weet heus wel hoe verslaafd Nederland aan het gas is en dat er loodzware, internationale levercontracten liggen. Beloftes verdampen voor Wiebes als de herinneringen aan een werkbezoek wegzakken. En hij kon gewoon z’n schoenen aan houden.
