Op 1 november 1991 is Ria Lentjes (60) bij het KSCC Nijmegen begonnen met werken. Maar de oorspronkelijk uit Doornenburg afkomstige “werkte hier al als vrijwilliger hoor”, zegt ze zelf. “Daarvóór heb ik gevaren. In 1986 ben ik aan de wal op een flat in Nijmegen terecht gekomen. Mijn kinderen zaten al op het internaat hier.”
Ria Lentjes achter de bar van het KSCC Schipperscentrum in Nijmegen. (foto www.manonbruininga.nl)
Het bevalt haar wel, het werk als beheerder. Zij is de regelrechte regelmoeder op het KSCC. “Ik doe boodschappen, sta achter de bar, regel feestjes en discoavonden.”
De opgewekte beheerder is er met het Kerstbal op het schipperscentrum altijd bij, als het even kan. Vroeger vond het schippersbal in het Nijmeegse Kolpinghuis plaats. Maar bij steeds minder belangstelling op die plek werd de locatie verplaatst naar het schipperscentrum. En daar zijn die festiviteiten goed op hun plaats, volgens Ria Lentjes.
Positiviteit
“Ik vind het hartstikke leuk om dat allemaal te doen. Ik ken natuurlijk een hoop mensen omdat ik altijd gevaren heb.” En dat zij onder de mensen is, bewees de hoeveelheid naar haar opgestuurde verjaardagskaarten wel. Een tekst als “bedankt voor het luisteren” mag dan een korte boodschap zijn, maar het zegt heel veel.
Positiviteit houdt Lentjes op de been. Dat moet ook wel want ze hoort ellendige dingen soms, waarin ze de mensen als een soort consulente bijstaat. En daar heeft zij ook wel de nodige bagage voor. Want het leven ging voor haar zelf ook niet altijd over rozen. Ze had geen makkelijk huwelijk, haar ouders kwamen kort na elkaar te overlijden. En nu staat haar gesubsidieerde ID-baan op de tocht omdat de gemeente er vanaf wil (zie De Binnenvaartkrant van 20 juli).
“Als hier die ID-banen weg moeten valt alles als een plumpudding in elkaar”, is de vrees. “Maar we gaan gewoon door. ‘Aal’ zal voor onze arbeidsplaatsen vechten”, weet zij. En ‘aal’, dat is Bernard Van Welzenes, die ook in afgekorte versie als een broodnodig aalmoezenier voor het KSCC werkt. Ook al zo’n steunpilaar die bij absentie het dak van het schipperscentrum zou doen inzakken”, weet Lentjes.
“Ik ben al sinds 1991 hier en dat is toch wel een hele tijd. Ik zou dit werk echt niet willen missen. Maar we wachten rustig af.”
Veranderen
Mensen bij haar in de flat weten vaak helemaal niet wat voor werk zij doet, of wat het KSCC is. De verhoudingen tussen “die van de wal” en de mensen van de vaart lijken ook nooit te veranderen. De wereld van de schippers blijkt soms nog steeds een verborgen wereld. Al is er natuurlijk veel veranderd.
Het is voor Ria Lentjes te hopen dat er op het schipperscentrum niets verandert; dat ze haar baan behoudt. Ze wacht rustig af. Ze gaat gewoon door.
