Aan een tafeltje verderop zie ik een oude bekende… Althans dat denk ik. Hij zit aan de lunch met een andere man en ze hebben veel plezier. De drank vloeit rijkelijk.
Ik twijfel, want hij ziet er toch echt anders uit dan in mijn herinnering. Een bekende lach overtuigt mij uiteindelijk en ik begroet hem even later. Hij herkent mij direct. “Mijn grote vriend”, roept hij.
We maken een afspraak en twee weken later zitten we in hetzelfde restaurant aan tafel. In de computer kwam ik zijn stukken tegen, inmiddels bijna tien jaar geleden. Succesvol ondernemer in de mode, vier winkels in het midden van het land en toen net weduwnaar.
“Nou kijk”, zegt hij, “ik was zo genaaid door die verzekeraars, met mooie praatjes en grote beloften. Er was op dat moment niets over van mijn spaarcentjes. Niets. Een poliswaarde van ongeveer 0. Daarnaast ook nog wat aandelen-sprinters, die keihard de verkeerde kant op renden. En na afloop ook nog wat bijbetalen, meneer. Behalve ik had iedereen grof verdiend aan deze producten. En toen kwam jij…” Hij geeft me een gulle lach.
Langzaam komt mijn herinnering terug. Hij was een van de eersten die koos voor lijfrente-banksparen. En profiteerde daarna heel lang van de stijgingen van de beurzen, met als gevolg een geweldig en langdurig rendement. Hij laat me zien dat de centjes bijna zijn verdubbeld. Daarnaast heb ik hem geholpen om met compensatieregelingen nog wat centjes terug te krijgen.
“Ach, achteraf is alles goed gegaan”, zeg ik zeer bescheiden. “Het had zomaar anders kunnen aflopen.” Hij geeft me complimenten voor mijn inzichten en hulp.
“En nu, hoe gaat het met je”, vraag ik.
“Het is goed, erg goed”, zucht hij. “De winkels zijn gestopt, er viel niets meer mee te verdienen. Maar ik woon nu bij een vriendin, een van de velen. We maken contact, ze worden verliefd en ze willen mij graag onderhouden. Ik reis zo de halve wereld rond en de dames hebben veel plezier bij mij”, zegt hij met een grote grijns.
Nu begrijp ik zijn gezonde bruine kop, zijn geverfde haren, slanke lijf en dure kleding. “En over een paar jaar krijg ik aow, mijn lijfrente en stop ik met dit werk. Of misschien trouw ik wel met de rijkste. Je moet toch wat doen na je pensioen”, lacht hij bulderend.
“Maar vergis je niet”, zegt hij. “Het is zwaar werk.”
Ik knik, maar denk er het mijne van.
