Dinsdag 29 juni overleed Andreas Stade, manager van het NPRC-kantoor in Mannheim. Vorige week hebben familie, vrienden, collega’s, NPRC-leden en klanten afscheid van hem genomen. De NPRC heeft onderstaand In Memoriam gemaakt.
Hij werd de pater familias van NPRC genoemd. Zeer gewaardeerd door collega’s en schippers. Goedlachs, sociaal, hulpvaardig, altijd goedgeluimd, een tikkeltje luid ook wel. Kortom, aanwezig. Andreas Stade vulde een ruimte, zodra hij binnenstapte, en dat had niet alleen te maken met zijn postuur, dat gerust imposant genoemd mag worden.
Dinsdag 29 juni overleed hij, 56 jaar oud pas.
“Voor mij persoonlijk is een stuk uit mijn hart weggerukt,” zegt collega Mario Lauwers, die 36 jaar met Andreas samenwerkte. “En voor NPRC: 36 jaar ervaring is weg. Hij kon klanten zo goed aan zich binden, dat was ongelofelijk.”
“Het is een groot verlies,” zegt collega Hartmut Hofmann, die 27 jaar met Andreas op kantoor in Mannheim zat. “Hij had overal een vinger in. We moeten een groot gat in de firma vullen. Hij was echt een instituut. Hij wordt gemist.”
Een ongeluk met een bus werd Andreas fataal toen hij met zijn fiets naar zijn werk ging. Hij had de laatste tijd juist veel thuisgewerkt, bevreesd als hij was voor corona. En fietsen naar zijn werk deed hij de laatste jaren altijd als het weer dat toeliet, en dat was eigenlijk elke dag. Andreas fietste sinds drie jaar, om na een periode met hartproblemen zijn conditie op peil te krijgen. Sindsdien had hij 7500 kilometer op zijn teller staan.
Dat uitgerekend zo’n gezonde fietsrit hem fataal werd, nota bene nadat hij corona ongeschonden was doorgekomen en hij eindelijk naar zijn collega’s op kantoor kon, daar is het woord wrang voor uitgevonden.
Schipper Wim Sakko, die als lid 36 jaar met Andreas samenwerkte, vindt dat een hartverscheurend beeld. “’s Ochtends staat hij nog zijn tanden te poetsen, hij stapt op zijn fiets, hij zwaait nog naar zijn vrouw, neemt lachend afscheid zoals hij altijd deed, en een paar honderd meter verder is het leven afgelopen.”
Andreas Stade werd in 1964 geboren in Mannheim. Zijn vader, een leraar, was streng, zoals zoveel vaders in die tijd. Op zijn 21ste begon hij op kantoor bij NPRC, om daar nooit meer weg te gaan.
“Hij was groothartig,” zegt Hartmut. “Als er iets was, kon je altijd bij hem komen. Hij had altijd een open oor. Voor de leden stond hij altijd klaar.”
Dat kan Wim bevestigen. “Hij was heel begaan met de leden, hij stond altijd open voor overleg. Ook sociaal was hij betrokken bij de leden. Dat is typisch voor het hele kantoor, maar vooral voor Andreas. ‘Is er wat aan de hand?’ vroeg hij dan. ‘Met je familie, met je gezin?’ Overal hielp hij mee. Toen mijn dochter moest bevallen, zorgde hij keurig voor een ziekenhuis voor ons.”
Ook Mario kent zulke voorbeelden. “Toen de televisie van een schipper in Mannheim kapot was, stuurde hij meteen een collega: ‘Kom op, even naar de Media Markt.’ Het was gelijk geregeld. Ook zo was hij.”
Andreas trouwde ruim 25 jaar geleden met Silvia, een weduwe met twee zonen, Thorsten en Patrick. Mario: “‘Ik heb alles in een pakket gekocht,’ zei hij altijd. Ik hoorde hem graag vertellen over zijn vrouw en zonen.”
Wim spreekt van een groot verlies voor NPRC. “De hele corporatie lijkt een familie. Het is natuurlijk zakelijk, maar het wordt ook vriendschappelijk als je elkaar al 36 jaar kent. Voor mij is het alsof ik een familielid kwijt ben. Zo diep gaat dat wel.”
