Schipper Daniel Frerichs verhuisde jaren geleden uit Duitsland naar Gorichem. Hij werd zelfs Nederlander omdat het sociale leven en de vrijheid hier hem zo bevielen. Maar er is iets veranderd, vindt hij. De verbanning van schepen uit het Merwedekanaal is daar volgens hem een voorbeeld van.
22 jaar geleden heb ik mijn land (Duitsland), mijn familie, kennissen en vrienden verlaten omdat ik in de binnenvaart wou werken. Ik wist dat, als ik deze weg wilde gaan, ik in Nederland moest zijn want daar zijn de kansen op een carrière in de binnenvaart groter. Dus hier was ik dan, zonder thuis, zonder vrienden, zonder de taal te spreken, te schijven en te lezen. Een baan had ik snel: scheepsjongen op het tankschip Benjamin.
Dit schip meerde veel en lang in de Vluchthaven van Gorinchem. Heel gauw snapte ik waarom. Gorinchem had alles: bunkerstation, cafés, winkels, ziekenhuis, restaurants,noem het maar op en jullie hadden het. De mensen, de Gorkummers, wat waren jullie in mijn ogen een bijzonder volkje; tolerant, hartelijk, vriendelijk, geduldig, nuchter, realistisch en jullie stonden altijd klaar als iemand hulp nodig had. Niets moest, alles kon. Zelf voor mij, een vreemde die ook nog niet eens jullie taal sprak.
Het was altijd een vaste groep van gezellige schepen die in Gorinchem meerden : Artemis, Cascade, Lu-Die, Omega, Argonaut, Pandu, Valzeinas, Christina, Linge, Ofri, Benjamin…Wij maakten vrienden onderling en met de prachtige mensen van Gorinchem. Ik voelde me hier thuis en geaccepteerd; dus ik besloot dat ik van Gorinchem ook mijn thuis ging maken en zo dachten meer van mijn collega’s erover. Ik heb dus een flatje in de Gildenwijk gekocht en heb de Nederlandse nationaliteit aangenomen . Ik had weer een plek gevonden waar ik mij thuis voelde en dat ik ook thuis mocht noemen.
Uit dank dat jullie ons zo hartelijk ontvangen hebben, dachten wij tijdens de hoogwaterramp in de jaren ‘90 dat wij voor jullie wat terug moesten doen. Wij hebben ons met een groep schippers bij het Hoogheemraadschap als vrijwilligers gemeld en hebben toen met zandzakken vullen ,dragen en leggen bij de dijkcontrole en verzwaring geholpen. Ik voelde me een Gorkumker en was er trots op.
Maar ergens begin 2000 is er wat veranderd. Het bunkerstation moest weg wegens horizonvervuiling en dat terwijl toch heel veel mensen het leuk vonden om te zien hoe de schepen er kwamen en gingen. Wij werden uit de Vluchthaven verdreven; handhaven van een nieuwe regeling: 3 keer 24 uur.
Een alternatief werd snel gevonden: het Merwedekanaal. Het Merwedekanaal bleek zelfs een betere optie te zijn want hier konfen wij milieuvriendelijk meren doordat er stroomkasten staan en wij niet meer onsze dieselgeneratoren hoefden te laten lopen. De wat hogere stroomtarieven waren wij bereid te betalen want alles voor het milieu. De gemeentestort was vlakbij; dus ook een plek waar wij ons afval kwijt konden. Ook tegen betaling, maar alles voor het milieu; dus oké. In de zomer had de jeugd uit de buurt een duikplank en trap waarmee ze weer het water uit konden en toezicht omdat altijd wel iemand aan dek was om op te letten dat er geen ongelukken gebeuren. En wij hadden nog steeds onze mogelijkheid tot sociale contacten.
En nu? Nu worden wij ook uit het Merwedekanaal verdreven. Dus het stukje milieubewustzijn waar wij aan bij konden dragen, valt ook weer weg . Hoe leg ik mijn gezin uit dat ik weg moet, omdat de gemeente en Gedeputeerde Staten van Zuid-Holland mij en mijn collega’s niet meer willen? Hoe leg ik het de kinderen uit die zomers via ons schepen veilig in het kanaal konden zwemmen?
In een tijd van crisis, waar we allemaal mee te maken hebben ,word Nederlands trotse bedrijfstak,de scheepvaart, nog eens extra de grond ingeschopt. Wij worden geïsoleerd en ik voel me door het nieuwe beleid beperkt in mijn sociale leven. Een beleid dat sinds 1 april van kracht is, maar wij werden er nooit over geïnformeerd vóór die tijd; dus hadden we ook nooit de mogelijkheid om bezwaar aan te tekenen.
Tussen 9 oktober 2013 en 28 maart 2014 hebben wij vaak gebruik gemaakt van deze ligplaatsen en in al die tijd is nooit enige informatie aan ons overhandigd. Op 23 April hebben wij een schrijven overhandigd gekregen waarin staat dat wij tot 1 april de kans hadden om bezwaar te maken. Veel te laat dus. Verschillende belangenverenigingen voor de binnenvaart schijnen hier zelfs ook mee akkoord gegaan te zijn. Dan vraag ik mij toch af: zitten daar nog mensen die ook maar enig inzicht of connectie met onze bedrijfstak hebben.
Ik voel mij in steek gelaten door jullie en schaam mij diep om een Gorkummer te zijn. Waar is onze vrijheid gebleven waar wij als Gorkummers zo trots op zijn? Moet in ons mooie Gorinchem echt alles aan banden worden gelegd?
Jammer, want het was zo leuk een “vrije” Gorkummer (Nederlander) te zijn. In mijn ogen hebben jullie al jullie normen en waarden laten gaan en is het niet meer “alles kan, niets moet”, maar “iedereen voor zich”
Daniel Frerichs
