Volgens de Franse schrijver Michel Houellebecq is de wereld na de pandemie hetzelfde als de wereld was voor de pandemie, alleen erger. Als dat zo is, dan moeten we ons daar niet bij neerleggen. Zeggen dat het een uitdaging is, is iets dat we vroeger deden, we spreken nu alleen nog over nieuwe kansen, zoals de wereld na de komeetinslag 65 miljoen jaar geleden nieuwe kansen bood aan onschuldige diertjes die uiteindelijk onze voorouders bleken te zijn. Wat weten we toch veel van het verleden.
Het voordeel van de toekomst is dat nog niets bekend is en dat is meteen ook het nadeel. Het is verdraaid lastig je voor te bereiden op iets onbekends, waarbij je ook nog eens wordt gehinderd door de acute financiële tekorten als gevolg van de terugvallende (en voor sommigen zelfs wegvallende) omzet.
Het is al vreselijk om bij de overheid je hand op te houden, maar het is nog erger om je klanten, de banken en je toeleveranciers te moeten vragen je te ondersteunen door bijvoorbeeld uit- of afstellen van betalingen.
Toch: het is jou als ondernemer op geen enkele manier toe te rekenen dat je in deze situatie bent geraakt, tenzij je als hobby levende vleermuizen verkoopt op Chinese markten. Ingewikkeld wordt het omdat de andere bedrijven in de keten met dezelfde problemen kampen en zo vallen de dominosteentjes tegen elkaar aan en over elkaar heen.
Je kan moeilijk zeggen dat de overheid alleen voor de vorm steun biedt. Daarvoor is 92 miljard euro toch iets te veel geld. Maar de belofte van die eerste lockdown-weken dat alle bedrijven worden gered, kan nooit worden ingelost. De overheid kan wat kosten verlichten maar het vult echt niet de verloren omzet aan. Dan moet de geldpers aangezet worden en je wilt niet weten wat dat voor consequenties heeft.
Beter is het met de andere ondernemers de handen ineen te slaan. Mocht je aan de binnenvaart denken (de naam van deze krant doet vermoeden dat de lezers die neiging hebben) dan kom je al snel bij het aloude adagium: nood leert samenwerken. Heel vroeger werden eendrachtig barricades beklommen; anno 2020 gebeurt van alles digitaal. Had het toen zin, heeft het nu zin?
Het eeuwige probleem blijft de lage vrachtprijs waar schippers ‘genoegen’ mee nemen. Dat blijft zo zolang vraag en aanbod niet in evenwicht zijn. De vraag in de passagiersvaart is ongeveer nul. Geen wonder dat voor die sector naar de momenteel vrijgevige overheid wordt gekeken. Diezelfde overheid heeft nog een verplichting: bij een volgende pandemie heeft ze geen excuus dat ze niet was gewaarschuwd. Een nieuwe lockdown hoeven we dan ook niet te pikken. Dus erger wordt het niet. En daarmee uit.
