Scheepswerf Hoebée realiseerde de Wilhelmina Arina in opdracht van de vof T.W. Geneuglijk. De kiel van het casco werd gelegd op de in 2008 nieuw gebouwde Bomex-4 werf in het Servische Zrenjanin. Het 110 x 11,45 meter grote schip draagt de handtekeningen van Hoebée-medewerkers Arie en Hans van Duijvendijk. De gepokte en gemazelde surveyor Maarten Pruisen hield tijdens de casco-ontwikkeling zijn vinger aan de pols. Een schip dat glimt als een auto, waarin een ladder aan ervaring is verwerkt en dat overal een wrijfhout vast kan maken. De CFNR zorgt voor lading, al vijf jaar!
Met de 1700 Mitsubishi van Koedood en de volledig ronde Wärtsilä-straalbuis in combinatie met een Wärtsilä tipbreak-schroef kan de Wilhelmina Arina flink vaart maken. (foto familie Geneuglijk)
Opgegroeid in de zand- en grindvaart zat de snelheid om het eerst aan de molen te zijn bij Theo Geneuglijk van de vof T.W. Geneuglijk er al vroeg in. Het nieuwe schip moest een snel geveegd en lichtgewicht schip worden. Dat dit lukte, bewijst 2525 ton laadvermogen op 3 meter diepgang. Met de volle bak – 3449 ton en duwsteven in het water – staat er dankzij de 1700 Mitsubishi van Koedood en de volledig ronde Wärtsilä-straalbuis in combinatie met een Wärtsilä tipbreak-schroef, 20,5 kilometer snelheid op de klok. Verder heeft de Wilhelmina Arina een speciale onderwatercoating, een stuurrooster van Van Ballegooy & De Groot en staan de roeren meer uit elkaar dan gebruikelijk.
Sloophamer
Met een 3000 ton geladen koppelverband opzij lagen tijdens de proefvaart, stuur- en stopproeven binnen de tijd en de snelheid op 14,4 kilometer, waarmee het schip ruimschoots slaagde voor het duwcertificaat. "Het achterschip is een ‘Elias Rook’-standaard die al dertig jaar oud is", aldus Hans van Duijvendijk.
Theo is van de eens veertig of vijftig families Geneuglijk uit Krimpen en Ouderkerk, de laatste Geneuglijk op het water. Zelf bleef hij tot z’n 17e bij zijn vader aan boord. Hij was stuurman op Rijnschepen voor zijn Rijnpatent en nam op zijn 19e een kraanschip van zijn vader over. Het onderhoud daarvan vond hij water naar de zee dragen; dus kwam het kraanschip onder de sloophamer.
Nauwelijks 24 jaar oud stond Theo aan het roer van een jonge kempenaar: “Een mooi scheepie.” Er volgde een 1000-tonner waarvan de motor eens vast liep in het gebergte en die werd verwisseld voor een Mitsubishi. Meer recent verlengde hij bij Jan Poppen nog een Plock-schip (een van de laatste met zeeg) naar 110 meter. Volgens Theo "was het een schip dat je hart stal".
Uitgedaagd
Niettemin verkocht hij het. Hij werd schipper te voet en ging anderhalf jaar in de bevrachting, totdat hij eens bij Hoebée ging praten. Theo pluste alle goede eigenschappen van zijn vorige schepen bij elkaar, zodat de re-entree van de Wilhelmina Arina de proef op de som is geworden. Een ingewikkelde formule, die hier en daar om herberekening vroeg en waar alleen ervaren scheepbouwers uitkomen.
Dit ontwerp van veel kuubs/groot laadvermogen, snel en mooi, in evenwicht tussen opbrengst en kosten alsook een lijst met 300 aandachtpunten is voor een belangrijk deel in de verf gezet door Connie. Zij is één van de zes kinderen (vijf dochters en één zoon) die Theo en Willy rijk zijn. Met havo in haar portefeuille en nog even niet in business, werd zij door Theo uitgedaagd om tijdens de inbouw haar carrière te starten met plamuur, bergen schuurpapier en evenzoveel verf. Op grond van het spiegelende resultaat kan Connie een schildersbedrijf opstarten. De oudste twee van de familie studeren en de jongsten zijn het van plan. Vanzelfsprekend waren ook zij in hun pauzes aan boord te vinden.
(foto Johan de Witte)
Impressie
We duiken de machinekamer in voor een impressie. De installaties en de generator hebben als een kameleon de kleur aangenomen van de Mitsubishi. Harmonie in kleur maakt groot en oogt professioneel. Voor het elektrische deel was Electrotechnisch Bureau Keijzer-van den Heuvel verantwoordelijk, met gedeeltelijk gebruik van Oechies-materiaal.
Voorop eist het enorme stuurrooster met de 638 pk Scania een prominente plaats. Door het ontbreken van een verhoogde aluminium vloer houdt deze machinekamer zijn hoogte.
Terug boven staan we op een groot voordek met duwsteven. De boeiing loopt achter de bolderkast in design-uitvoering over in het gangboord. Het middenschip is verhoogd, wat 20 ton aan ijzer meer weegt dan een recht casco, maar wat wel veel sterker is.
De lading wordt afgedekt door Blommaert. EBR leverde de stuurhut, die door eigen timmerlieden van Hoebée grandioos is betimmerd met teak. De vormgeving, afwerking en het door Hoebée gemaakte meubilair in het domein van Willy zijn top.
Voordat we de poort van Hoebée uitlopen, kijken we om naar de met rvs verfraaide spiegel en we vermoeden dat de Wilhelmina Arina voor de familie veel meer betekent dan een drogeladingschip.
(Johan de Witte)
