Volgens de berekeningen had het moeten passen, maar door een inschattingsfout ging het toch mis: een brugaanvaring. Het moet een traumatische ervaring zijn voor wie het overkomt. Met gekrenkte trots denk je terug aan het incident en je bouwt een mogelijke angst op om vanaf nu bruggen te passeren.
Helaas gebeurt het nog regelmatig: het stuurhuis raakt de brug, met grote gevolgen. Degenen die het hebben meegemaakt, spreken over het geluid van een leegschuddende glasbak. Tussen 2016 en 2022 leidde dit type incident tot vijf doden en zo’n twintig (licht)gewonden. De materiële schade is enorm en soms leidt dit tot vertragingen door schade aan het kunstwerk.
Te vaak wordt er gewezen op de ervaring en de competenties van degene die het schip bestuurt. Er wordt daarentegen te weinig aandacht besteed aan de kwaliteit van de vaarweg en de infrastructuur. Dit is beduidend anders bij het wegvervoer waar de waarschuwingsborden, sensoren, stoplichten en slagbomen ervoor zorgen dat de kans op een tunnel-/brugaanrijding enorm verkleind wordt. Bij een kruispunt waar veel ongelukken gebeuren, wordt niet gewezen naar de bestuurder, maar wordt de veiligheid van het kruispunt onder de loep genomen. Deze veiligheidsfilosofie ontbreekt helaas op de internationale binnenwateren.
Als binnenvaartsector mogen we meer verwachten van internationale vaarwegbeheerders. Alle bruggen vervangen door tunnels is onrealistisch, maar correcte en makkelijk beschikbare informatiebronnen, goed verlichte bruggen en de aanwezigheid van hoogteschalen is toch niet te veel gevraagd?
Qua innovatie kan er nog veel verbeterd worden. Het moet, met alle moderne technieken tegenwoordig, toch mogelijk zijn dat de actuele doorvaarthoogte van bruggen inzichtelijk gemaakt wordt? De vaarwegbeheerder is bang om aansprakelijk gesteld te worden en dit heeft op dit moment een groter belang dan de veiligheid. Tijd voor verandering!
