Het 110 x 11,45 casco is door Gebr. De Jonge in Kladovo, licht maar ijzersterk, gebouwd. Over de equipment is gewikt en gewogen. De schroeven zijn 1,45 diameter, de straalbuizen staan meer naar voren op frame 7-8, de asleidingen zijn 5 procent naar binnenlopend met tweemaal 945 pk Mitsubishi.
De Theodela-V heeft een dubbele PSI-leidingstraat, rvs spiralen, een Heatmaster thermische ketel, vaste butterwash-installatie, acht deepwellpompen geschikt voor zware olie en het is ook nog eens een door Breko schitterend geïnstalleerde 2.0 tanker waar je met 1,20 meter diepgang nog de rivier mee op kan. Voor exploitatie hangt de vlag van Reederei Jaegers in de mast.
We spreken eigenaar Edmond Carion die in 1963 begon op een spits en inmiddels met zoon Stefan in de firma Stevas Shipping vier tankers en een containerschip managet. Edmond is een vitale 80’er, beweegt zich tijdens deze afbouw elke werkdag – vermoeid maar zeker met plezier – tussen Wilrijk en Papendrecht. Als het moet trekt hij zijn ketelpak aan. Chapeau! Vooruitgang dwingt hem ook tot nostalgie, hij zegt: “De spits was mijn mooiste tijd, daar hebben we geld mee verdiend.”
Maar allez Edmond, was het voldoende gebleven denk je?
“Het was rustiger, de normen lagen anders. Nu heeft alles een versnelling. Wat we nu doen, vraagt een team. Onze vrouwen zijn volop de woning aan het kuisen. Mijn zoon Stefan leeft voor de firma, en de vaste afbouwkapitein Menno de Wachter heeft zijn label aan de installatie/indeling van dit schip gehangen. Elke keer denk je: moderner kan niet, maar toch als ik kijk naar de machinekamers bijvoorbeeld, die onderscheidend ruimtelijk, mooi en efficiënt zijn ingedeeld, wordt er iedere keer weer een tandje bij gezet. Het zijn de verdiensten van Menno en Breko.”
Ben je ‘fan’ van Breko?
“Nou ja, lang geleden was het aan Jan Korevaar te danken dat we hier kwamen repareren. Intussen bouwen we de tweede, dat zegt iets. Er lopen hier goede medewerkers met scheepsbouw in hun DNA.”
Was je bij meerdere schepen betrokken tijdens de afbouw, Menno?
“Dit is inmiddels de derde. Sinds 1 januari 2007 ben ik hier in dienst, er moest orde op zaken worden gesteld zei men, en ik ben er meteen aan begonnen. Samenwerken, goede afspraken maken… Dat kan hier, je bent op je werk maar ik voel me thuis bij dit
familiebedrijf.”
En jij Stefan, nog altijd 14/14 op weg met mcs Theodela tussen de zeehavens?
“Het heeft de langste tijd geduurd. Zonder corona had ik reeds meer werk van mijn vader overgenomen. Hij doet nu nog alle betalingen bijvoorbeeld. Zelf zorg ik voor materiaal en reparatie op de schepen. Dat samen met de zorg dat iedereen in schema reist en werkt, wordt een beetje druk. Eind dit jaar zit ik op kantoor of achter het stuur. Onze mensen komen uit half Europa, een stukje halen en brengen hoort daarbij.”
Hebben jullie gemotiveerde teams aan boord?
“Ja, in het algemeen wel. Soms denk je weleens: die pakt bij ons zijn pensioen! Een flink aantal zijn toch al zo’n vijf tot vijftien jaar bij ons.”
De machinekamer heeft een voorportaal met twee trappen en bordessen: deze entree belooft iets moois. En jawel, het is er bijzonder royaal. Tussen de relatief kleine Mitsubishi’s blijft plek voor een ‘dansvloer’. Alle equipment staat in lijn achter de motoren, tot achterin geïnstalleerd. Dit is een showroom, een plezier om te zien.
De praktisch ingerichte voormachinekamer mag er zijn: full equipment, geïnstalleerd als een puzzel. We zien een Verhaar-kopschroef, EMS realiseerde het elektrische systeem. DMT leverde de navigatieapparatuur. De stuurhut heeft het Kampers-merk en is evenals de verblijven betimmerd door De Leeuw & Van Vugt. De Theodela-V is een schitterend schip, dat 24 maart succesvol heeft proefgevaren en met één voortstuwingmotor eveneens slaagde.
Naam Theodela-V
Een scheepsnaam heeft altijd betekenis, hij vertelt iets of herinnert ergens aan. De V achter Theodela is een toevoeging aan een bestaande naam, maar heeft voor de familie een zeer pijnlijke emotie, evenals een gekoesterde dierbare herinnering. De V staat voor Viktor, een zoon van bijna 7 die met zijn moeder Claudia Carion en vader Koen Torrekens op vakantie in Amerika was en daar op noodlottige wijze om het leven kwam. De tijd weefde verlies, tragiek en nieuw geluk voor de familie weer tot ‘leVen’.
