Eigenlijk is het schip vernoemd naar een exclusieve Aston Martin. Maar letterlijk betekent Vanquish ‘overwinnen’. En dat is ook precies wat Adrie Kombrink en medevennoten willen met dit schip – hij is mede-eigenaar. Het schip, waarvoor de eerste handtekeningen al vijf jaar geleden werden geplaatst, komt in april in de vaart.
Adrie Kombrink doorliep een opvallende carrière in de scheepvaart, die hem een schat aan ervaring en bijna alle mogelijke diploma’s en certificaten opleverde. Hij begon zijn werkzame leven op het water bij Van Ommeren Binnentankvaart, waar hij zich in twaalfenhalf jaar opwerkte van lichtmatroos tot kapitein. Hij ging vervolgens aan de slag op gastankers bij Derca Shipping in Antwerpen; met vloeibare gassen voer hij acht jaar met name op het traject Vlissingen-Feluy, via het hellend vlak van Ronquières.
Grootste
Toen de reder ermee stopte, kwam Kombrink als tijdelijk kapitein voor twee maanden terecht op een containerschip naar Karlsruhe. “Ze zochten iemand met Rijnpatent”, vertelt hij. “Het bleek te gaan om zee-rivierschip Cast Salmon, destijds het grootste containerschip van de Rijn, met een lengte van 110 en een breedte van 15 meter. Dit schip voer voor Portconnect in Zeebrugge en kwam zo in de zeevaart. Al snel ging dit schip ook varen op Rotterdam, Antwerpen, Oostende, Le Havre en Engelse havens zoals Felixstowe en Southhampton. Dat beviel mij prima en zo werden die twee maanden zes jaar.”
(foto Jan Johan ten Have)
Toen werd de Cast Salmon verkocht en was er geen werk meer voor Kombrink. Hij bleef samenwerken met PortConnect in Zeebrugge, waarvoor hij ging varen op diverse containerfeeders van Nederlandse, Duitse en Oekraïense reders. Kombrink haalde ook zijn grote koopvaardijpapieren. Hij kreeg hiervoor de gelegenheid in de geregelde dienst van Rotterdam naar Lissabon en Bilbao. Kombrink: “Deze samenwerking hield vijf jaar geleden op, toen PortConnect helemaal overging op estuaire vaart. “
Aston Martin
Kombrink was op dat moment al enige tijd doende met planvorming voor de bouw van de Vanquish. Sterker nog, al in 2007 werden de handtekeningen geplaatst onder het bouwcontract. Het casco was al besteld bij Van Sluisveld in Heusden, samen met dat van de Vantage van vof Werkendam van Erik van der Wiel. Maar nadat de Vantage er van stapel liep, was het einde verhaal voor de werf. Daarop werd besloten om de casco’s van de Vanquish en Fiorano – net als de Vantage genoemd naar een exclusieve auto, twee keer Aston Martin en een Ferrari – te laten bouwen in China. Voor zijn Pride-schepen zocht Gefonzo Middelburg op dat moment kapiteins met papieren voor de binnen- en buitenvaart. En zo ging Kombrink twee jaar aan de slag als afloskapitein op de Pride of Braila en de Pride of Veere.
Terwijl Kombrink voer, werd bij Dong Feng Shipyard in Hangzhou het casco gebouwd. Tot volle tevredenheid van Kombrink: “Het doet niks onder voor een Nederlands casco. Ook na langere tijd opleggen was er geen enkele sprake van roestvorming.” Maar toen het casco eindelijk klaar voor afbouw in Nederland lag, waren de economische omstandigheden niet zo rooskleurig meer. Bovendien meldde Van der Wiel zich bij Kombrink met de vraag of die niet als kapitein op de Vantage wilde gaan varen. Het antwoord luidde ‘ja’ en dus bleef het casco vooralsnog liggen.
Pas vorig jaar werd besloten – ondanks de nog steeds niet florissante economie – opdracht aan VeKa Bijlsma in Lemmer te geven om het schip af te bouwen. Want, zo zegt Kombrink: “Er is toch vraag naar dit soort schepen. Met betrekkelijk kleine ladingen naar havens als Oostende en Ipswich, die voor grotere schepen niet toegankelijk zijn. Wij zijn de enigen die nog nieuw bouwen in dit formaat.”
“De afbouw bij VeKa Bijlsma verliep zeer goed”, zegt Kombrink. “Met projectmanager Pieter Postma, zijn team en de onderaannemers is het schip perfect afgebouwd tot in de kleinste details.”
Formaat
De Vanquish mag de kwalificatie coaster eigenlijk niet dragen, gezien de grosstonnage van meer dan drieduizend GT, 3.871 om precies te zijn, goed voor 354 TEU. Het is een containerfeeder met wereldwijde bevoegdheid, die door bevrachter NedNor in Groningen naar verwachting met name gaat worden ingezet voor reizen in Europa.
Het laadvermogen van de Vanquish is rond 4.800 ton, ruim meer dan vergelijkbare schepen van 100 bij 15,85 meter, die meestal rond 4.100 ton blijven steken. Dit is te danken aan het verhoogde vrijboord, dat een ruim creëerde van 9,10 meter waardoor er driehoog containers gestapeld kunnen worden. Ook zijn deze schepen zeer geschikt voor andere ladingen, zoals projectladingen of losgestorte ladingen. Het volume van het ruim is meer dan 6.600 kuub.
Het schip is bijzonder manoeuvreerbaar, onder meer dankzij de uitrusting met een Beckerroer, 300 kW stern thruster en 500 kW bow thruster. Kombrink: “We hebben nooit een sleepboot nodig, zelfs niet bij heel harde wind.”
Voorzieningen
Kombrink en medevennoten hebben op het schip niet bespaard op voorzieningen voor de opvarenden. Zo is er een vrije en onbeperkt bruikbare internetaansluiting in elke hut. Verder zijn er een fitnessruimte en sauna aan boord. Op het dek is zelfs een klein zwembad te vinden. Bovendien is elke hut uitgerust met een eigen douche en toilet. Elke opvarende heeft er zijn eigen hut. De messroom is ruim en voorzien van televisie met satellietzenders en zithoek, als gezamenlijke woonkamer.
Kombrink: “Sommige mensen zijn hier negen maanden per jaar aan boord. Dus die mogen we best wat luxe bieden, vind ik. Mijn uitgangspunt is dat je de klus klaart als team, waarvan iedereen belangrijk is.”
De crewplanning van de Vanquish en Vantage is gecombineerd. “Dat maakt de inzet van vaste mensen via Q-shipping mogelijk. En het maakt ons flexibeler. We werken met een vaste crew, waarvan ik met iedereen – op één stuurman na – in het verleden al eerder heb gevaren. Met één matroos uit Indonesië werk ik inmiddels twaalf jaar onafgebroken samen. Een vaste crew is prettig, zowel voor ons als voor hen.”
(Jan Johan ten Have)
