Als er één bedrijfstak een milieukeurmerk verdient, dan is dat de binnenvaart. Toch zijn er nogal wat schippers die er helemaal niet blij mee zijn dat het er na tien jaar lang brainstormen toch van is gekomen en elk moment de eerste schepen een Green Award certificaat kunnen ontvangen.
We moeten al aan zoveel eisen voldoen, waar is dit nou weer voor nodig. Het kost nog geld ook, het leven is al zo duur.
Op het eerste gezicht moet elk nieuw schip eigenlijk vrij eenvoudig kunnen voldoen aan de gestelde eisen. Begrijpelijk, je moet de lat wel ergens leggen. Nou zijn er nogal wat schepen die niet nieuw zijn. Die zullen er wat harder aan moeten trekken. De vergelijking dringt zich op met de CCR-eisen en de hopeloze overgangsregelingen voor die eisen, die eerder lijken op een sterfhuisconstructie dan op een constructieve bijdrage aan het imago van de binnenvaart. Dat heeft meer weg van het ontkennen van specifieke binnenvaartkwaliteiten. Die fout moeten we met de Green Award niet maken. Dat hoeft ook niet. Er zou een Green Award light in het leven moeten worden geroepen voor schepen ouder dan twintig of dertig jaar. Minder kosten, minder opbrengst.
Muntjes
Maar in zijn algemeenheid is de strenge aanpak van Green Award perfect voor een bedrijfstak die klaar is voor een hoofdrol in de 21-eeuwse logistiek. Er zijn twee zijden aan de groene medaille. De ene kant zijn de muntjes. Wie het slim aanpakt maakt een begroting. Wat kost het om te voldoen aan die nieuwe eisen en wat brengt het me op. Nee, je weet nog niet hoeveel minder havengeld je betaalt, hoeveel meer lading je kan aantrekken, en hoeveel kosten je gaat besparen door een meer efficiënte manier van omgaan met je schip. Je zal moeten werken met waarschijnlijkheden en een beetje visie tonen. Dat kan heel spannend zijn, veel interessanter dan een brandstofcompetitie (overigens is besparen op brandstofverbruik onderdeel van de Green Award-eisen, maar dat is iets anders dan die rare competitie waarbij je je eigen tegenstander bent). Je zal zien dat je hier gewoon muntjes aan kan verdienen, jaar na jaar.
Kwaliteit
Die andere zijde van de medaille is eigenlijk nog veel interessanter en dat zal de komende jaren alleen maar toenemen. En dat is dat als je besluit te streven naar het behalen van een Green Award je werkt aan verbetering van je schip, je onderneming, jezelf en van je bemanning. Kijk maar hoe dat is gegaan met de Green Award voor de zeevaart. De groene vlag dekt nog maar een deel van de lading. Het is vooral een kwaliteitscertificaat, met de nadruk op de veiligheid van de vaart, waarmee het milieu natuurlijk ook weer is gediend. Havens zijn dolblij met schepen die aan de eisen voor het Green Award voldoen en belonen die ook met extra service. Reders die na een audit hun certificaat verliezen, hebben daar grondig de pest over in. Beschik je over Green Award-schepen, dan doe je het gewoon goed. In eerste instantie draait het voor de binnenvaart puur om het milieu, maar dat is natuurlijk maar een begin. Dat moet groeien, zoals alles wat groen is in de natuur.
Er zijn natuurlijk ook nog schippers die gewoon faliekant tegen elke verandering zijn, want ze willen niet gestoord worden in het achterover leunen. Voor hen is het Green Award niet bedacht. Die lezen dit trouwens sowieso niet, want dit staat exclusief op internet, zo’n beetje de grootste verandering sinds de industriële revolutie.
Michel Gonlag
lees ook: Zit de binnenvaart wel op een Green Award te wachten?
