In dezelfde krant las ik over het tragische lot van een meisje van 22 dat het leven liet omdat een Uber-chauffeur zat te bellen en even niet oplette toen zij de straat overstak. Over het verdriet van haar ouders en zus en haar tientallen vrienden die bijna allemaal in het ziekenhuis in tranen bij haar waren toen de artsen de stekker eruit trokken omdat een deel van haar achterhoofd was weggeslagen bij de klap en haar vrienden wisten dat hun vriendin nooit meer wakker zou worden.
De krant dus waarin stond dat Neelie Kroes onwettig had gelobbyd voor wijziging in de wetgeving zodat Uber z’n gang kon gaan in Nederland. Er is zeer waarschijnlijk geen oorzakelijk verband tussen die twee krantenberichten maar het één geeft het ander wel meer lading. Ik laat aan jou over welke van de twee.
Neelie is er heel ontvankelijk voor als zakenmensen een beroep op haar doen. Toen haar buurman eind jaren 80 vroeg of zij hem kon helpen aan een beurtvaartvergunning om met duwbakjes buiten de beurs om te kunnen varen en zo makkelijker goedkoop meer lading te kunnen vervoeren, draaide ze daar haar hand niet voor om. Zij was immers de minister van Verkeer & Waterstaat.
Of zij daar wijzer van werd (en in welk opzicht) is onbekend. Vast staat dat de staat haar buurman miljoenen moest vergoeden omdat de bakjes door schippers en de rechter werden tegengehouden. Het heeft de binnenvaart onwijs veel schade berokkend.
We weten hoeveel ze van Uber heeft gekregen. Twee ton per jaar ontving ze als voorzitter van de adviesraad van Uber. Elk normaal mens zou denken: allemachtig, wat een bedrag voor af en toe een borrel bijwonen en een beetje lobbyen.
Ze is een machtige vrouw maar ook een beetje zielig, heeft moeite met vriendschappen. Niemand wil haar zomaar als vriendin, er moet altijd iets tegenover staan. Ze gaf als
minister in de tachtiger jaren malafide tankcleaningondernemers milieuvergunningen en tien jaar later hielp ze een ‘bevriende zakenman’ aan een goeie deal met de beoogde verkoop van marineschepen. Ergens wel slim om juist iemand die zo goed weet hoe de hazen lopen Europees commissaris van Mededinging te maken.
Graaigedrag is raar en onnodig voor mensen als Neelie. Ze verdiende als eurocommissaris tussen de 20.000 en 30.000 euro per maand en daar kwam jaarlijks een vaste onkostenvergoeding van 35.000 euro bij. Met haar talloze commissariaten en andere bijverdiensten verwacht je toch dat iemand op een zeker moment zegt: genoeg is genoeg. Er zijn belangrijker dingen. Vriendschap bijvoorbeeld. Voor Neelie is dat echter een illusie, een pakketje schroot, met een dun laagje chroom.
