Wat is het dat maakt dat we een ander het licht in de ogen niet lijken te gunnen? Wat is het dat we in onze onmacht de zaken voor onszelf beter te maken overgaan tot het leven van de ander liefst nog zuurder maken dan dat van onszelf? En waarom weigeren we elkaar te steunen in deze tijd? Niet iets speciaal voor de binnenvaart maar waarom zou de binnenvaart zich in deze nu niet eens positief onderscheiden ten opzichte van anderen?
Waarom wordt er een congres gehouden over het voortbestaan van het kleine schip waarbij de schipper van het bestaande kleine schip nauwelijks gehoord wordt?
Wat is de reden dat men met zevenmijlslaarzen de belangen van het individu en de maatschappij vermorzelt zonder daar ook maar even bij stil te blijven staan? In dit alles is er sprake van een taalbarrière. We willen elkaars woorden niet horen, elkaars angsten niet begrijpen elkaars argumenten niet bevatten.
Er wordt niet geluisterd en zeker wordt er niet geprobeerd zich in te leven in de positie van een ander. Het is de tijd van het grote ontbreken van mededogen. Sterker….toon je dat dan ben je een loser. En zo wordt het hard tegen hard. Zo proberen de Franse schippers en speciaal de bond La Glissoire Nederland al tijden lang ervan te laten doordringen dat het beleid om schippers die hier al jaren varen maar de Nederlandse c.q Duitse taal niet genoeg machtig zijn tegen de kant te leggen niet geaccepteerd wordt. Al tijden heeft ook de ASV begrip gevraagd voor het feit dat als er geen gevaarlijke situaties ontstaan dit toch wel een zeer drastische maatregel is. En al die tijd horen wij van andere bonden dat zij het probleem niet zien van het toepassen van die maatregel. “Wij moeten toch ook Frans spreken”, zegt men. Van gezamenlijkheid, hoe er ook over gesproken wordt, merk ik in de praktijk bitter weinig. De ASV heeft zich destijds sterk ingezet voor de belangen van de Franse schipper, omdat ons uitgangspunt is: regels kunnen dan wel regels zijn maar als er zich geen gevaarlijke situatie heeft voorgedaan kan en mag je niet overgaan tot zo’n zware maatregel als het vasthouden van een schip. Waar we gezamenlijk (binnen de ESO) hier een beleid op hadden moeten afspreken, blijft het helaas ieder voor zich.
En nu het CNBA en la Glissoire het niet voor elkaar krijgen dit beleid te laten herzien via onderhandelingen, ook niet (juist niet?) bij de ESO, roept men op om dan maar hetzelfde terug te doen bij Nederlandse schippers. Begrijpelijk, maar waar houdt dit op? Dus de dag nadat Cap Al’amont, het schrijven van La Glissoire, dan maar opriep de Franse wet toe te passen waarbij iedere schipper in Frankrijk het Frans moet beheersen, werd de schipper van de Elly stilgelegd. Liggend bij Berry-au-Bac was er geen enkele andere reden dan het stellen van een voorbeeld. Als men een beetje lef had gehad, had men een groot schip op de Moezel vastgehouden. Dan had men iets kunnen horen van Europa, vermoed ik. Maar nee, er wordt een spits vastgehouden die geen enkel gevaar heeft opgeleverd. Ondertussen wordt een individu gemangeld doordat de regelmakers eigenlijk geen antwoord hebben op veranderende omstandigheden.
En wie wordt hier nu beter van?
Wordt het niet eens tijd om naar elkaar te luisteren? Ik hoor almaar dat we over onze eigen schaduw heen moeten stappen. Het zijn slechts woorden. De daden wijzen op het tegenovergestelde. Ieder trekt zich terug in zijn eigen bastion. De belangen van de schippers lijken geen rol te spelen bij het innemen van posities.
De enige verliezer is en blijft de schipper.
Niet iets om trots op te zijn lijkt me.
Sunniva Fluitsma
