In het boek Maasmijmeringen. Ontboezemingen over de rivier die veel veiliger werd stelt auteur Peet Adams dat de overheid het ook na tien jaar samenwerking nog altijd moeilijk vindt om een balans te vinden in haar rol als partner bij de uitvoering van het Grensmaasproject.
Dat is het grootste rivierproject in Nederland, dat sinds 2008 loopt. Een project waarin ontgrindingen, ruimte voor de Maas en nieuwe natuur hand in hand gaan. Adams, oud-journalist bij Dagblad De Limburger, is voorstander van een overheid die snel haar plaats inneemt en meebeweegt om een partner te zijn in een snel veranderende maatschappij.
Gefaald
Jelke Jan de With is oud-topman van Boskalis, een van de partners binnen Consortium Grensmaas. Hij vat de positie van de overheid als partner kernachtig samen: “Het Rijk heeft zich te weinig als echte partner gemanifesteerd. Het consortium heeft in die tien jaar het vertrouwen van de bevolking gewonnen, maar de overheid heeft daarin gefaald door eigen wantrouwen.”
In plaats van de Grensmaas samen te maken heeft diezelfde overheid een heel leger controleurs geformeerd. Het samenwerkingsverband van grindboeren en natuurorganisaties heeft veel geïnvesteerd in nieuwe technieken en slimme logistieke oplossingen. De With zegt dat de overheid daar niets tegenover heeft gesteld. Na tien jaar stelt ook hij vast dat de argwaan van de overheid grotendeels is verdwenen, maar dat die te veel risico’s bij de uitvoerende partner heeft gelegd.
Weinig aandacht
Peet Adams blijft hoopvol gestemd en kijkt vooral naar de resultaten van het project: “Betere bescherming van de bewoners langs de Maas tegen nieuwe overstromingen en het vertrouwen dat gaandeweg is ontstaan tussen het samenwerkingsverband en de bevolking. De bewoners langs de Maas zijn actief betrokken bij de nieuwe natuurontwikkeling.” Adams vindt dat alle ingrediënten aanwezig zijn om het project Grensmaas in de resterende tijd, tot 2024, tot een succes te maken.
Directeur Kees van der Veeken van Consortium Grensmaas licht zijn succesvolle aanpak toe: “Geen leugens verkopen, maar de problemen benoemen. Met de Grensmaas gebeurt er iets ingrijpends in de achtertuin van de bewoners. Dan moet je je beleid en werk afstemmen op die bewoners. Oog en oor hebben voor elkaar.”
Oud-minister Melanie Schultz van Haegen van Infrastructuur en Milieu doet een ontboezeming in het boek: “Er is verhoudingsgewijs weinig aandacht voor het project Grensmaas. Toch het grootste rivierproject in Nederland. Inderdaad, ik heb het werk nog nooit officieel bezocht; wel heb ik de voortgang altijd nauwlettend gevolgd.”
