In het Kennistheater op het Next Level (de volgende verdieping) van Maritime Industry wordt volgende week onder meer gepraat over digitalisering. Er zijn genoeg mensen die zich ernstige zorgen maken als ze horen dat de binnenvaart moet digitaliseren. Je kunt de binnenvaart niet digitaliseren. Daar hoef je je dus niet druk om te maken.
Wat wel kan, is alle informatie die zowel mondeling als op papier moet worden uitgewisseld om op tijd het juiste product naar de juiste plekken te vervoeren, in een computer stoppen. Dankzij de wonderen van internet gaat die gedigitaliseerde informatie razendsnel en vlekkeloos naar andere computers, waar ook ter wereld.
Wie 35 jaar geleden hiervan had gehoord, had het niet minder dan magie gevonden. Nu kan het zonder veel problemen, nu moet het ook. Een storend element is dat door steeds te roepen dat ‘de binnenvaart moet digitaliseren’ het lijkt alsof de binnenvaart het achterlijke broertje van het wegvervoer is en nog nooit van digitale uitwisseling van gegevens heeft gehoord. Dat is natuurlijk flauwekul. Veel schepen melden zich inmiddels digitaal bij de vaarwegbeheerder en welke containervervoerder loopt nog met een stapel A4’tjes met ladinggegevens onder zijn arm naar het kantoor van de ontvanger?
Maar er kan altijd meer. Het is bijvoorbeeld een beetje jammer dat niet de hele binnenvaart massaal het aanbod van CoVadem heeft omarmd om de waterdieptes digitaal met elkaar uit te wisselen. Een manier om je als binnenvaart aan je veters een stuk omhoog te trekken, ja inderdaad, naar het ‘next level’.
We leven in een andere wereld, tenminste zo lijkt het. Veel kan wat vroeger niet kon. Die figuur van 35 jaar geleden (1987, net voor ‘Granaria’) had in een deuk gelegen als je hem vertelde dat hij het nog mee zou maken dat schepen op batterijen varen. Hij was al blij als de afstandsbediening van zijn kleurenteevee op batterijen werkte. Of een schip dat vaart op waterstof, dat klonk misschien nog wel gekker. Toch kijkt daar in 2022 niemand van op, al is het helaas nog niet gewoontjes om op waterstof of batterijen te varen.
We wennen aan al die ingrijpende veranderingen, want dat kunnen mensen heel goed. Zich aanpassen aan nieuwe dingen. Dat wil echter niet zeggen dat wij ook veranderen. Wij zijn nog steeds die jagers-verzamelaars uit de ijstijd die zich zo goed konden aanpassen aan de temperatuurwisselingen. Jammer genoeg zijn we in de 21e eeuw ook nog dezelfde mensen die in 1939 een wereldoorlog begonnen.
Gelukkig blijft ook de hoop op betere tijden onverwoestbaar. Het hoeft allemaal niet zo groot te zijn. Er komt heus weer een tijd dat we naar een kaars kunnen kijken zonder aan Johan Derksen te denken.
