De Ridder van de Donau reist niet te paard, maar over het water. In Antwerpen is Pierre Verberght benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Verberght kreeg de onderscheiding voor zijn jarenlange inzet als Donau-cartograaf, binnenvaartdiplomaat en Oost-Europakenner.
Met de thermoskan gevuld met koffie stond Verberght donderdagochtend 25 april klaar om naar Dordrecht te rijden voor besprekingen. Wat een doodgewone ‘werkdag’ had moeten worden, pakte dankzij de inzet en het stilzwijgen van echtgenote Tilly en vele binnenvaartvrienden anders uit.
Vier jaar geleden begonnen oud-schippers Jan van Strien en Albert Verdoren met de voorbereidingen voor een koninklijke onderscheiding. De twee vrienden van Verberght beseften dat het een traject van lange duur kon worden. Het bleek immers niet zo eenvoudig om een ‘oranje lintje’ voor een Belg te regelen. Van Strien en Verdoren spraken af dat, mocht één van hen onverhoopt iets overkomen, de ander met de voorbereidingen door zou gaan.
Eer en verrassing
Op 25 april was het dan zover. Om tien uur ’s ochtends uur arriveerde een nietsvermoedende Verberght met vrouw Tilly bij het Nederlands consulaat-generaal in Antwerpen. Waar het kwartje slechts héél langzaam begon te vallen.
“Ik wist van niks!”, aldus een nog zichtbaar geëmotioneerde Verberght na het officiële gedeelte. “Het viel me wel op dat er allemaal bekenden van mij waren, maar dit had ik niet verwacht.”
De aanwezigen zullen het beamen: de anders zo spraakzame Verberght werd er zowaar eventjes stil van.
Echte krakken
Consul-generaal Bert van der Lingen prees “een bijzonder mens”, die als cartograaf, diplomaat en Oost-Europakenner bekend is in de hele binnenvaartsector. Een man, die al sinds hij meevoer op het schip van zijn vader binnenvaartcollega’s een warm hart heeft toe gedragen.
In 1992 voer Pierre Verberght, met zijn zoons, als een van de eerste Belgen door het toen net geopende Main-Donau-kanaal. Waarna hij zich met ongekende ijver stortte op het in kaart brengen van de Donau en haar zijrivieren.
“Het zat er al in toen wij nog Rijnvaarders waren”, herinnert Albert Verdoren zich. “Ook in die tijd brachten de broers Pierre, Herman en Karel Verbergt de vaarweg al in kaart. Als er ergens een ton verkeerd lag, werd dit nauwkeurig genoteerd en doorgegeven. Ze waren echte krakken (Vlaams voor uitblinkers, red.) op dit gebied!”
Dubbele verzekering
De Donau was in de beginfase, na de opening van het Main-Donau-kanaal, een uitdaging voor West-Europese schippers. Lang niet iedereen durfde erheen.
“Dat was een totaal andere wereld met Hongaarse loodsen die je niet verstond”, vertelt Verberght. “Je moest zelfs een beetje geluk hebben om er zonder kleerscheuren vanaf te komen. Vaarkaarten bestonden niet, en al in het eerste jaar diende zich een strenge winter aan. Wat als zich averij zou voordoen?”
“West-Europese schipper moesten in het eerste jaar een dubbele verzekering hebben voor iedere dag die ze op de Donau voeren. Ik vroeg me af wat ik kon doen om te helpen. Zo ben ik de Donau vanaf Kehlheim in kaart gaan brengen. In vijf jaar tijd was ik tot aan de Zwarte Zee.”
Monnikenwerk
Hij maakte twee keer per jaar een Donaureis om met lokale autoriteiten te praten over knel- en verbeterpunten op de rivier. Gedurende zijn 44 Donaureizen legde Verbergt 2 miljoen kilometer af en versleet hij zes auto’s.
Eigenhandig vervaardigde hij navigatiekaarten van de 2.500 kilometer lange Donau, inclusief de zijrivieren. Elk stukje Donau is op circa 300 kaarten overzichtelijk ingetekend met bakens, ondieptes et cetera. De kaarten worden nog steeds regelmatig geactualiseerd.
“Een waar monnikenwerk”, aldus consul-generaal Bert van der Lingen. “Daarnaast onderhandelde Pierre in de beginfase als een volleerd en onbezoldigd diplomaat met lokale autoriteiten om West-Europese schippers die problemen ondervonden uit de brand te helpen.”
Van Strien: “Zonder zijn kaarten en bemiddeling bij moeilijkheden zouden veel schippers het in die pioniersperiode niet aangedurfd hebben om daarheen te varen. Pierre was de facilitator die dat mogelijk maakte en heeft ook een grote bijdrage geleverd aan de bevordering van het internationale binnenvaartvervoer op de Europese oost-west-as.”
45e Donaureis
Tegenwoordig handelt Verberght veel zaken telefonisch af en reist hij nog maar één keer per jaar naar de Donau. De 45e reis staat gepland voor juni. Hij maakt van tevoren afspraken met de vele vrienden en binnenvaartkenners die hij in de loop der jaren aan de Donau heeft ontmoet.
“Men kent mij daar. Ik spreek vier talen, wat mooi meegenomen is. Ik word overal als een koning ontvangen.”
Met de Periskal Group heeft hij al jaren een goede zakelijke samenwerking. Het bedrijf verwerkt de informatie van Verberght in zijn elektronische vaarkaarten. Daarnaast deelt Verberght zijn kennis via tal van verenigingen en organisaties, waaronder Vereniging De Binnenvaart en Koninklijke BLN-Schuttevaer. Binnenvaartondernemers maken dankbaar gebruik van de veertig boeken die hij inmiddels heeft gemaakt.
“Zolang ik gezond ben, ga ik door”, aldus Verberght, die ook eventjes stilstond bij de afwezigheid van zijn broers Herman (dit jaar overleden) en Karel (overleden in 2013). “Spijtig dat ze dit niet meer meemaken. Maar in mijn hoofd praat ik nog elke dag met mijn broers.”
Tekst en foto’s: Sarah De Preter
