Ontgassing is zo’n ongemakkelijk onderwerp met alarmerende woorden zoals ’gevaarlijk’, ‘kankerverwekkend’ en uiteindelijk ‘dodelijk’. Het artikel over rondblazen van stoffen die onze gezondheid aantasten maakt onmiddellijk benieuwd naar de afschuwelijke gevolgen van ontgassing. Maar kom niet met een oplossing, want dan is de spanning weg.
Met de prangende schuldvraag wordt een artikel al snel een spannende ‘whodunnit’. Tja, wie heeft het gedaan? Wie is er verantwoordelijk voor het feit dat binnenschepen dampen benzeen, tolueen of nafta uitblazen? Daar wringt hem de schoen. Iedereen wijst naar een ander en als je bij de eindverantwoordelijke bent dan is er altijd nog die eeuwige dooddoener (hoe treffend) namelijk de catch 22, in goed Nederlands: de kip-ei-situatie.
In het geval van de ventilerende tankers beweert minister Mark Harbers in navolging van zijn voorgangsters dat een verbod op ontgassing alleen mogelijk is als er voldoende ontgassingsinstallaties aan de wal zijn. Geen ondernemer die zo’n installatie wil installeren zonder een verbod op ontgassing. Ga effe om de tafel zitten en los het op, zou je zeggen.
Het is een ketenverantwoordelijkheid en dan is er altijd het risico dat iedereen verantwoordelijk is en daardoor niemand de verantwoordelijkheid neemt. Jazeker, de verlader zou die ‘milieuvriendelijke ontgassing’ bij een installatie moeten betalen maar dan wordt zijn product te duur ten opzichte van zijn concurrent die milieuvriendelijkheid aan zijn laars lapt. Een verbod zou de concurrerende verlader verplichten.
En dan is er natuurlijk iemand die de ventilator aanzet en de tanks schoon blaast ten koste van de omgeving. Die laatste kan er zelf ziek van worden, dus die heeft een extra motief om aan deze misstand (want dat is het) een eind te maken. Maar dan is hij wel zijn baan of opdracht kwijt. De tankvaartondernemer zou natuurlijk een hogere vervoersprijs kunnen rekenen, maar er wordt gezegd dat hij ook concurrenten heeft (altijd die smoes hè?).
Waarom ontbreekt het nou juist Nederland aan urgentie, terwijl we toch zo vaak en zo graag het braafste jongetje van de klas willen zijn? Het is hetzelfde antwoord op de vraag waarom een prachtig achtergrondartikel in NRC over het onderwerp niets teweeg brengt. Er zijn geen directe links met slachtoffers te tonen, geen beelden van hartverscheurend lijden, geen bloederige foto’s, geen viral gaande Youtube-filmpjes.
Geruisloze, onzichtbare slachtoffers zijn electoraal niet interessant dus dan ben je afhankelijk van een bevlogen minister die daar niet om maalt. Kom op Mark, dit is je kans, hak een knoop door, stel een verbod in en verdedig dat in de Kamer met verve. Je kan het.
