APMT en RWG – de twee hypermoderne containerterminals op Maasvlakte 2 – kunnen binnenkort de poorten sluiten. Voorwaarde voor vestiging was dat 65 procent van de overgeslagen lading per trein of schip zou worden vervoerd. Het spoor ontbeert de capaciteit om uit te breiden en verladers laten de binnenvaart links liggen, want de vertragingen zijn onaanvaardbaar. Schepen waren weliswaar langzamer dan vervoer op wielen, ze voeren wel precies op tijd.
Op tijd varen is onmogelijk gemaakt doordat de planners van de terminals niet slim genoeg omspringen met de wispelturigheid van de zeereders die verantwoordelijk zijn voor de aan- en afvoer van containers over zee. Daarmee doe ik die planningjongens en -meisjes tekort. Waarschijnlijk had Einstein hier ook geen formule voor kunnen bedenken.
Niemand voorzag de complexiteit van het geschuif met miljoenen doosjes in een zeehaven. En elke container heeft een belang. Een belang dat wordt behartigd door tientallen tussenpersonen, afzenders, ontvangers, zeerederijen en honderden eigenaren van de containerinhoud. De terminals en de inland vervoerders moeten ‘dealen’ met deze partijen die uiteindelijk hun diensten betalen. Er zijn dus heel veel verantwoordelijken voor een vlotte afhandeling van de containers. Waar velen verantwoordelijk zijn, is uiteindelijk niemand verantwoordelijk.
Een lot dat ook in het verschiet ligt voor een EU met honderden lidstaatjes als de bewoners van elk stukje willekeurig land zichzelf onafhankelijk verklaren, zoals dat een paar eeuwen terug overigens heel normaal was.
Zou dat gezamenlijk optrekken van landen soms een varkenscyclus kennen? Die arme beesten lenen hun naam aan het verschijnsel in de economie waarbij de vraag stijgt als de prijs daalt en de prijs stijgt als de vraag stijgt, waardoor de vraag weer daalt en vervolgens ook de prijs weer daalt, de vraag weer stijgt… blablabla. Als je lang genoeg wacht, wordt Europa dus ook wel weer een eenheid.
Ik heb niet veel met etnische identiteiten. Als iedereen z’n eigen taal spreekt, verstaat niemand elkaar. Dus snel terug naar de ingewikkelde doosjeslogistiek. Einstein heeft het inmiddels opgegeven en ons rest de gang naar Sjanghai, waar ze drie keer zoveel containers overslaan als in Rotterdam.
Hoe doen die Chinezen dat? Oeps, de overheid heeft daar een flinke vinger in de pap. Dat moet je niet willen, maar het zou geen kwaad kunnen als de opvolgster van Melanie (aan wie ze met een zucht het dossier ‘wachttijden in de Rotterdamse haven’ overhandigt) begint met een flinke dreun op de tafel. “En nu is het afgelopen met al die belangetjes; binnenschepen krijgen priotriteit.”
Ik hoop dat ze die woorden krachtig en overtuigend uitspreekt, en geen hoestbui krijgt.
