Als er een groot artikel over de binnenvaart in een landelijke krant verschijnt, ga je als relatief betrokkene door een serie van emotionele gewaarwordingen (‘a stream of consciousness’, voor kenners van James Joyce). Ik wil dit graag even met jullie delen aan de hand van het artikel dat 3 september in het NRC Handelsblad stond. De eerste indruk is de leukste. Hé, een paginabrede foto van een vaarweg met binnenschip onder brug waarop vrachtauto’s rijden en in chocoladeletters eronder: “Veertig vrachtwagens op één binnenschip”.
Juichgevoelens van herkenning en trots, alsof je dochter haar diploma krijgt uitgereikt. Eindelijk een vaarartikel dat niet over een 8,50 meter zeiljacht van een hyperambitieuze 13-jarige gaat.
Nog vóór je een woord gelezen hebt de eerste domper. Het schip is leeg. Twijfel. Het zegt wel iets: er gaat niet genoeg lading over het water terwijl de trucks wel beladen zijn. Die uitleg ontbreekt. Waarschijnlijk viel de keuze op deze foto omdat van een leeg schip meer zichtbaar is dan van een afgeladen schip. Tenzij er containers op hadden gestaan natuurlijk. Liefst met vijf lagen.
Het schip is de Morgenster van 86 meter. Een beunschip. Dat knabbelt ook wel iets van de initiële juichstemming. Een beunschip vergelijken met wegvervoer is koeien met paarden vergelijken. Bovendien: zelfs in een beunschip van 86 meter gaan meer vrachtauto’s dan veertig. Als ze ‘400’ hadden geschreven, was het geen leugen geweest. Het is wel mooi dat er een grafiekje bij staat van het 54 procents Nederlands aandeel binnenschepen in West-Europa. Maar ja, dat zegt ook weer helemaal niks over vervoersprestaties of kansen.
De tekst slingert je heen en weer tussen hoop en vrees. Hopelijk wordt een buitenstaander iets wijzer over de binnenvaart, ik vrees dat ik er geen touw aan vast kon knopen. Van subsidieregelingen voor shortsea shipping hopt het artikel naar de problemen met logistieke diensten, naar chemie over de weg en terug naar het al dan niet bevorderen van scheepvaart door de overheid en investeren in infrastructuur. Gevoelens met een hoog Picasso-gehalte. Een onbegrijpelijke warboel – dus het zal wel briljant zijn.
Tot zover mijn middagkrant. ’s Morgens lees ik het Algemeen Dagblad, waarin tot 1 augustus heel lezenswaardige artikelen over haven en vervoer stonden, maar waar inmiddels de specialisten uit de redactie zijn gegooid, waarschijnlijk omdat ze niet oppervlakkig genoeg waren. Die schreven nog over TEU’s. De NRC houdt het op ‘grote en kleine containers’. Dan denkt een 13-jarige tenminste ook dat ze het begrijpt.
