Maandenlang werd ernaar uitgekeken. Het Algemeen Overleg over de binnenvaart van 19 januari. Onze volksvertegenwoordigers zouden de adviezen van Arie Verberk (dat was de binnenvaartambassadeur) tegen het licht houden en de minister – die alles dat Verberk had verteld voor zoete koek had geslikt – eens flink aan de tand voelen. Het debat van het jaar.
Goed, het was natuurlijk niet plenair, het was eigenlijk een onderonsje tussen de minister van I&M en de specialisten van de fracties. Nou ja specialisten, goedwillende amateurs. Neem nou Matthijs Huizing van de VVD. Die zit pas sinds november in de Kamer, erin geschoven omdat een paar Kamerleden minister werden. Hij kon zich net genoeg inhouden om niet verontwaardigd uit te schreeuwen dat je die allerfatsoenlijkste Nederlandse banken toch niet zomaar mag beschuldigen dat ze schippers hebben verleid om contracten te tekenen voor veel te dure schepen. Hij wist hoe het zat, hij had weleens deel uitgemaakt van de toezichthouders op banken. Als dat opscheppen was, was het wel een heel riskante manier van opscheppen, want waren het nou niet juist de toezichthouders wier falen verantwoordelijk was voor de kredietcrisis?
Hij had ook iets gehoord over de veerboten naar Terschelling. Hij begreep dat niet en nam de gelegenheid te baat om de minister om uitleg te vragen. Hij had dus ook niet begrepen dat het overleg met de minister niet voor dat soort uitleg bedoeld is.
Maar goed, hij was Albert Einstein vergeleken met de man aan zijn linkerhand, een paljas van de PVV, die – gewapend met een zonnebril op – zijn kans schoon zag om duidelijk te maken dat milieuproblemen worden veroorzaakt door vulkanen en dat we er toch niets aan kunnen veranderen. Het maakt volgens hem niks uit of goederen per schip of per truck worden vervoerd.
Arie Slob van de ChristenUnie hield een sympathiek betoog over die speciale binnenvaart, maar toen Huizing zei dat er geen verschil is met andere bedrijfstakken, kwam Slob toch ook niet verder dan dat er allemaal van die aardige gezinsbedrijven in de binnenvaart werkzaam zijn. Je kunt gezinsbedrijven best belangrijk, mooi en waardevol vinden, dat is natuurlijk geen echt argument om de sector binnenvaart op een andere manier te benaderen dan de retailsector of de zuivelindustrie.
Er zijn echter redenen genoeg om de binnenvaart een uitzonderingspositie te geven, maar die wisten de Kamerleden even niet te noemen. Geen woord over het maatschappelijk belang van een geoliede binnenvaartmarkt. Alleen wel de catchphrase opdreunen dat de binnenvaart weliswaar nu nog schoner is maar wordt ingehaald door het wegvervoer. Wat helemaal niet waar is, maar dat wordt hen nou eenmaal ingefluisterd door het wegvervoer.
Geen woord over de levensduur van een schip, waardoor het productiemiddel elk faillissement zal doorstaan en dat het nergens anders voor kan worden gebruikt. Dan gaat de vergelijking helemaal niet meer op met de teloorgang van de romantische buurtsuper waarmee Huizing liep te wapperen. Wat een bedroevende vertoning. En wat een koude douche voor de vertegenwoordigers van de binnenvaart, van wie ik zeker weet dat ze uit den treure deze Kamerleden tijdens werkbezoeken hebben bestookt met echte informatie over de binnenvaart. Niemand weet het meer als het er op aankomt.
Rest ons maar één ding: volgende keer gewoon rottigheid influisteren over de concurrent, desnoods leugens. Wat maakt het namelijk uit of het waar is of niet, als ze het maar onthouden.
Michel Gonlag
