Karel zelf maakte zich nog wel het meest bezorgd om het gebrek aan opvolgers. Terecht, hoewel die bestuurszetel echt wel door iemand anders wordt bezet, maar de rol van Karel Verberght is onmogelijk over te nemen, want er was er gewoon maar één die dat op die manier kon. Niet gehinderd door conventies of beleefdheden – het zat zo en dus moest dit gebeuren om dat te bereiken – en altijd volgens een (op)rechte lijn, het liefst zo kort mogelijk door de bocht.
Je wist wat je aan hem had en je wist ook dat liefhebbers van achterkamertjespolitiek vaak ineenkrompen als ‘die Verberght’ weer eens de publiciteit had gezocht en een tot dan toe besloten discussie gewoon in de openbaarheid gooide. Dat is een welgemeend compliment – we houden hier van transparantie. Onverstoorbaar ging hij onder stormen van kritiek door met het verdedigen van zijn standpunt, of het nou een haalbare kaart was of niet.
Hij had er geweldig plezier in om op de grote trom te slaan. En niet met loze kreten. Je hoefde het niet altijd met hem eens te zijn, maar er zat altijd wel iets in wat hij vertelde. Ik kon het Vlaams niet altijd volgen en moest dan wel een paar keer om een uitleg vragen, die altijd grif werd gegeven, want hij moest en zou die Ollandse verslaggever duidelijk maken hoe het zat.
De laatste tijd zag hij de ketenaansprakelijkheid als de grote belofte voor herstel van de binnenvaart. Maak bevrachters en verladers medeaansprakelijk als de schipper door te lage vrachtprijzen niet langer aan kan worden gesproken op ongevallen of ladingschade. Misschien niet Karels idee, maar het zou fantastisch zijn als het de geschiedenis ingaat als de Karel Verberght-norm. De wereld is toch wat minder kleurrijk.
We schrijven over iemand in de verleden tijd, die in feite vermist is. Natuurlijk is zijn overlijden na overboord te zijn gevallen het meest waarschijnlijke scenario. Hij was fysiek niet in orde en dan is het een risico om alleen aan boord te werken, ook al ben je nog zo ervaren.
Kerngezonde mensen kunnen trouwens net zo goed uitglijden of struikelen en hun hoofd ergens tegen stoten; wanneer ben je veilig? Het blijft speculatie en wie weet leest hij dit – ergens op een wolk of weggedoken in de hoek van een kroeg – en jeuken zijn handen om me te bellen en uit te leggen hoe het werkelijk zat.
