De meeste schippers staan nadat jarenlang de bomen tot in de hemel groeiden, nu weer met beide benen op de bodemtarieven. Als nu de bodem bereikt is, is er nog maar één richting denkbaar: omhoog. Wie op de bodem blijft liggen, verdrinkt. Inderdaad, alleen laag water kan je dan nog redden. De Rijn houdt zich echter goed en loopt niet leeg. Kaub blijft angstvallig boven de twee meter. De komende maanden worden gevreesd, want wie gaan er voor de bijl als deze zomer de opmaat wordt voor een koude sanering? Daar zit niemand op te wachten. Tenminste dat denk je. Er gaan stemmen op dat het dan maar moet gebeuren. Er zou nog voldoende oud materiaal zijn dat uit de markt kan worden genomen. Van een afstandje gezien, klopt die redenering wel, maar eigenaren van afgeschreven schepen zijn niet degenen die straks bezwijken onder de druk van de markt. Als eigenaren van nieuwe schepen het bijltje erbij neer moeten gooien, daalt de waarde van hun schepen en door het domino-effect zakt de waarde van de hele vloot, totdat ook daar de bodem is bereikt. Dat zijn geen vrolijke scenario’s. Het wachten is op het moment dat de problemen voor iedereen even groot zijn. Misschien dat er dan een spoor van onderlinge solidariteit merkbaar wordt.
Michel Gonlag
