Fotograaf Hubert Braxmaier wil zijn levensavond op het water doorbrengen en oefent alvast op de Rijn. Vorig jaar begeleidde hij de Duitse professor Andreas Fath tijdens diens zwemtocht van Tomasee naar Rotterdam. Afgelopen zomer bracht een containerschip (ms Gerard Albert) hem opnieuw van de Bovenrijn tot aan de Noordzee.
Hij is een beetje ‘Rhein-süchtig’ geworden, vertelt Braxmaier, die als kind al graag naar schepen stond te kijken. Hij woont in Neuried-Altenheim (Offenburg), op een paar kilometer van de Rijn. ‘Het water heeft me altijd getrokken. Ik heb zelf een zeilboot. Over een paar jaar, als we stoppen met werken, willen mijn vrouw en ik door de Franse kanalen gaan varen.’
Constant alert
Braxmaier heeft door z’n Rijnreizen een andere kijk op de binnenvaart gekregen. Het is hem opgevallen hoe hard schippers werken. ‘Ik dacht dat ze vaak op de automatische piloot varen, maar inmiddels weet ik beter. Het is indrukwekkend hoe alert deze mensen moeten zijn. Varen is complex, zeker bij laag water. Een stuurman kan zich geen fouten permitteren. Hij moet naast de vaarwegen ook wijzigingen in de los- en laadtijden permanent in de gaten houden. Dat soort zaken zie je niet vanaf de wal.’
Het vakmanschap van schipper Gerard heeft indruk gemaakt op Braxmaier. ‘Ongelofelijk hoe die man kan varen. Hij kent iedere struik langs de Rijn, iedere steen in het water. Gevaarlijke situaties schat hij perfect in. We hebben tijdens de reis ook twee averijen gezien. Een tanker die op grond gelopen was en een ongeval met een passagiersschip.’
Lichtspel
Veel slaap was Braxmaier niet gegund, want hij wilde het ritme van de bemanning volgen. De reis naar Rotterdam duurde twee dagen. ‘Een fotografisch eldorado. Als de zon scheen, was het lichtspel op het water fantastisch. We zijn ook door regen en duisternis gevaren. Ik kreeg het Rijnlandschap in al zijn facetten te zien. Werkelijk schitterend. Ik ben heel blij dat ik deze reis heb mogen maken.’
In Rotterdam hadden ze twee dagen nodig om te lossen en te laden. Braxmaier dacht dat het sneller zou gaan. ‘Men vertelde mij dat containerschepen in de zeehavens vaak meerdere terminals bezoeken. Het lijkt me weinig efficiënt.’ Als fotograaf vond hij het oponthoud in Rotterdam wel prettig. Braxmaier, die naast portretten ook industriële fotoreportages maakt, nam z’n tijd om de haven in beeld te brengen. ‘We voeren rakelings lang zeeschepen, tussen enorme containerkranen. Een lust voor het oog.’
Inzichten
De reis heeft hem niet alleen mooie beelden opgeleverd, maar ook aan het denken gezet. ‘Al die containers zitten boordevol spullen die je in de supermarkt vindt. Mensen willen tegenwoordig alles zo goedkoop mogelijk krijgen, maar vragen zich niet af wat de consequenties zijn. Het lijkt mij dat iemand de rekening moet betalen. Uit de gesprekken aan boord en in de haven maakte ik op dat de tarieven in de transportsector sterk onder druk staan. Dat geeft toch te denken. Ik heb mijn beeld van de globalisering moeten bijstellen.’
