Volgens CBRB-voorzitter Paul Goris is verduurzaming in de binnenvaart het belangrijkste thema voor de komende jaren. “Het lijkt een modewoord, maar ik denk niet dat het dat is. We nemen op ons wat we daaraan moeten doen met z’n allen en we zijn bezig er goede afspraken over te maken, ook met het ministerie. We moeten die stap maken om te rechtvaardigen dat we ons werk mogen doen.”
Het Centraal Bureau voor de Rijn- en Binnenvaart bestaat negentig jaar. Dat jubileum werd 11 oktober gevierd in Rotterdam. Het programma bestond uit een inhoudelijk deel dat werd gehouden in de Lloydzaal van STC Group en aansluitend een diner aan boord van de Jules Verne, die door de Rotterdamse haven voer.
Asfaltpartijen
Goris noemde nog twee andere actuele thema’s: betere doorstroming vanuit de zeehavens naar het achterland (met name van containers) en het aantrekken van personeel. “We moeten als sector aantrekkelijk zijn voor mensen om in te werken, om te willen varen.”
Goris vroeg de politiek om de binnenvaart meer kansen te geven zodat die daadwerkelijk meer lading van de weg kan halen. Ook voor partijen die als ‘asfaltpartijen’ bekend zijn, is dat handig, legde hij uit: “Als de modal shift richting water gaat, is er op de weg meer ruimte. Dan kun je het asfalt beschikbaar stellen voor automobilisten en nog wat wegvervoer. Nu is er totaal geen doorkomen meer aan en er is echt geen plek meer om nieuw asfalt neer te leggen. Op het water is daarentegen nog volop ruimte.”
Overleversschuld
De meeste tijd was ingeruimd voor Maarten van der Weijden. Met de oud-zwemmer had het CBRB een verrassende spreker uitgenodigd. De Olympisch Kampioen op de 10 kilometer open water in 2008 in Beijing, vertelde het indrukwekkende verhaal over zijn sportprestaties, zijn ziekte en de heroïsche 11stedenzwemtocht van afgelopen zomer waarmee hij geld inzamelde voor kankeronderzoek.
Hij begon zijn optreden nog wel met de opmerking dat zijn publiek in de zaal van het STC in Rotterdam een overeenkomst hebben met hem: “We houden allebei van water.” Maar verder leek hij weinig voeling te hebben met de binnenvaart.
Dat deerde niet. Zijn persoonlijke verhaal en de (levens)lessen die daaruit te leren zijn, zijn inspirerend – ook voor ondernemers en beslissers uit de binnenvaart. De spontane staande ovatie die hij na afloop kreeg, liet zien dat zijn boodschap was overgekomen bij de mensen in de zaal.
Hij vertelde openhartig en verbond drie doorslaggevende periodes in zijn leven. De meest ingrijpende was toen hij doodziek werd. Hij kreeg op zijn 20e acute leukemie en genas daarvan dankzij chemokuren en een stamceltransplantatie.
“Als mensen zeggen dat ik kanker heb overwonnen, voelt dat niet goed. Ik heb geluk gehad. Het is geen kwestie van vechten. Ik was een luie patiënt. Anderen deden er wel van alles voor en zijn toch overleden.” Het bezorgde hem een “overleversschuld” én de motivatie om met zijn eigen stichting geld in te zamelen voor kankeronderzoek.
Eerst besloot hij te gaan leven alsof elke dag zijn laatste dag was. Maar dat werd al snel saai. Van der Weijden wilde toch weer doelen stellen, ervoor gáán en merkte dat dat een fijnere manier van leven was.
Frustratie
In 2008 won Van der Weijden olympisch goud. Terwijl zijn kansen om in Beijing een medaille te winnen vooraf niet erg groot waren. “Ik was niet de snelste zwemmer.” Dankzij zijn coach Marcel Wouda geloofde hij toch in de missie. Wouda leerde hem om frustratie om te zetten in actie: als iets je niet bevalt of het belemmert je, moet je dat veranderen indien je kunt.
“We gingen niet proberen of ik sneller kon gaan zwemmen, maar investeerden in alles eromheen.” En dus trainde Van der Weijden een jaar lang niet alleen zeven uur per dag, maar verbleef hij vijftien uur per etmaal in een tent die een hoogtestage nabootste, droeg hij na het wakker worden een lichttherapiebril om ’s ochtends effectiever te trainen. Een slimme tactiek, toepassing van techniek en verbeteringen op detailniveau werkten ook mee aan de olympische zege.
Alles had hij ervoor over; de voorbereiding op de Olympische spelen kostte hem zelfs zijn relatie. Was het ‘t allemaal waard, werd hem vaak gevraagd. “Ja”, is zijn antwoord. “Als je doet wie je bent, is vijftien uur in een tentje niet zwaar. Dan is zelfs dát een fijn leven.”
Tweede keer
Een andere topprestatie was het zwemmen van de Elfstedentocht. In juni 2019 legde hij 195 kilometer lange traject in Friesland af binnen 75 uur. Hij haalde er bijna 12 miljoen euro mee op, waarmee 25 onderzoeken naar kanker mogelijk werden.
Het was zijn tweede poging; in augustus 2018 kon hij na 163 kilometer niet meer verder. De les: “Als het een eerste keer niet lukt, ook al heb je nog zo hard je best gedaan… Dan mag je het heus nog een tweede keer proberen.”
Lees ook Rotterdam wacht “stevige discussie” over nieuwe brug of tunnel
