(foto Cees de Keijzer / www.worldshipsocietyrotterdam.nl)
De Salt Lake City, vernoemd naar de hoofdstad van de Amerikaanse staat Utah, is bezig met het lossen van 150.000 ton kolen uit Colombia. Dat gebeurt bij de EMO (Europees Massagoed-Overslagbedrijf) in de Mississippihaven, vernoemd naar de bekende rivier. Die ontspringt bij de Canadese grens, loopt dwars door Amerika, om na 3780 kilometer uit te monden in de Golf van Mexico. Er wordt hier niet alleen gelost maar, gezien de langszij liggende bunkerlichters, ook geladen. In dit geval stookolie en smeerolie.
Zoals bekend heet het innemen van brandstof bij een schip bunkeren. Afgeleid van het woord bunker, want zo heette vroeger de ruimte waarin de kolen werden opgeslagen. Drie dik langszij liggen hier de Oostzee, de Beethoven en buitenop de Valburg, een specifieke smeerolielichter.
Smeerolie wordt op dit soort schepen niet in drums aangevoerd maar overgepompt. Dat kunnen tientallen tonnen zijn, dus enkele tienduizenden liters. De brandstof voor de hoofdmotor is zware stookolie en ‘de kar’ van de Salt Lake City heeft een vermogen van 23.000 pk met een dagverbruik van 60 ton. Hoewel stookolie accijnsvrij wordt geleverd is die prijzig geworden. Met de huidige prijzen is dat al gauw 40.000 dollar per vaardag.
De Salt Lake City, 289 meter lang en 45 meter breed, is qua grootte een zogeheten Capesize bulkcarrier. Kenmerkend voor dit type zijn de negen ruimen. Het kleinere type Panamax is herkenbaar aan zeven ruimen.
Diana Shipping Services in Athene heeft niet minder dan acht van deze Capesizers en achttien Panamaxen in de vaart en nog twee in aanbouw. Ook heeft men twee zogeheten Newcastlemax bulkcarriers van elk 206.000 ton. Die schepen kunnen afladen in het Australische Newcastle, waarvandaan veel kolen worden verscheept.
Al met al een Griekse rederij die, met een vloot van 3,2 miljoen ton draagvermogen met een gemiddelde leeftijd van 5,7 jaar, er best mag zijn.
(Cees de Keijzer)