Als het een beetje tegenzit, is het Verenigd Koninkrijk vanaf 30 maart een derde land. Het is (nog) geen derdewereldland, maar het is wel gek. Onze bondgenoot en handelspartner een derde land. Vandaag (dinsdag) beslist het Britse Lagerhuis of er een ‘deal’ is over hoe we (de EU en Groot-Brittannië) uit elkaar gaan.
Er is geen meerderheid voor die ‘deal’, maar er is ook geen meerderheid voor één van de alternatieve strategieën: ‘no deal’, nieuw referendum, nieuwe verkiezingen. Het afzetten van de premier biedt ook al geen soelaas. Een land in verwarring.
Mijn vrouw is Britse en wij vertoeven regelmatig op dat eiland. In november ontvingen we een brief van de Britse landbouwministerie dat als we na 29 maart 2019 onze hond mee willen nemen, we vier maanden van tevoren actie moeten ondernemen, als we haar tenminste weer mee terug willen nemen naar de EU. Je mag niet zomaar een dier importeren vanuit een land van buiten de EU. Een leuk voorproefje van wat ons te wachten staat.
De meeste bedrijven beschouwen het vooralsnog als een milleniumbug. Het zal wel overwaaien, bekend als de Basil Fawlty-benadering: ‘Don’t mention the Brexit’. De Britten zelf zijn befaamd om hun ‘queues’. Ze staan graag en netjes in de rij. Ze kunnen na 30 maart in Dover hun hart ophalen, als daar kilometerslange files vrachtauto’s (met EU-chauffeurs) staan om door de Douane te worden gecontroleerd, waar ze de afgelopen jaren vlotjes door konden rijden naar de ferry’s of de trein. De verbinding tussen Calais en Dover is een schitterend voorbeeld van hoe toegepaste geavanceerde technieken het vervoer van goederen en personen stroomlijnen.
Niet meer dus, straks. Alleen een ‘no Brexit’ kan nog voorkomen dat ook in Calais de opstoppingen ver landinwaarts staan. De gele hesjes zouden wensen dat ze de Brexit hadden bedacht.
Er worden wel veel grapjes over Brexit gemaakt, maar het is in en in triest dat zo’n grote groep mensen in Groot-Brittannië ervan overtuigd is dat het Britse wereldrijk terugkomt als het eenmaal van die vervelende EU is verlost. Dat er ook goede kanten zitten aan het EU-lidmaatschap
(landbouwsubsidies, vrije handel met 500 miljoen relatief rijke mensen, vrede in Europa) wordt dan even vergeten.
Van dat eiland komen prachtige geschiedschrijving, literatuur, muziek, staatsmanschap (je zou het niet zeggen) en democratie. Ze vergeten ook even dat het ‘empire’ waar ze zo trots op waren, niet is ontstaan door een referendum in 1550. En nu staan we aan het Kanaal een beetje machteloos toe te kijken hoe ze aan de overkant te trots zijn om die fout van 23 juni 2016 toe te geven.
