Langs de uiterwaarden bij Spijk, vlak bij de grens met Duitsland, kunnen schippers sinds vorig jaar terecht in de de grootste overnachtingshaven van Oost-Nederland. De plek is bedoeld om binnenvaartschippers een veilige en comfortabele rustplek te bieden, met vijftig ligplaatsen en ruimte voor duwbakken. Behalve functioneel, is de haven vooral stil – zeker overdag. Dat merkte ik toen ik er een dag ging kijken in de hoop een praatje te maken met schippers.
Ik parkeer mijn auto op de dijk en kijk uit over het water. Het is grijs, koud, een beetje mistroostig. Langs de steiger liggen drie schepen: de Micento, de Prinses Amalia van Stolt Tankers en een derde schip met een Duitse vlag dat ik later identificeer als de Symphony. Ik had thuis via Vesselfinder al gezien dat er verkeer zou zijn, dus ik kwam met goede moed. Waar ik niet op had gerekend, is dat er eigenlijk niemand aan boord is. Of in elk geval: niemand die open doet.
Stiekem had ik gehoopt op een situatie à la Man bijt hond, het oude tv-programma waarin verslaggevers spontaan bij mensen thuis aanbellen voor een kop koffie of een bord stamppot. Maar hier, bovenaan de steiger, realiseer ik me al snel dat dat niet gaat gebeuren. En terecht. Een schip is niet alleen een werkplek, het is ook privé. De stuurhut is geen voordeur. Niemand zit te wachten op onverwacht bezoek.
Geen camping
De rust is bijna voelbaar. Geen mensen, geen stemmen, geen loopjes over het dek. Op de Rijn zie ik met regelmaat schepen passeren, maar in de haven is het stil. Geen contact, geen collegiale praatjes, hoogstens een zwaai naar elkaar vanaf het dek. Het is zeker geen camping.
Toch is de haven indrukwekkend door zijn schaal. Tien steigers, netjes aangelegd, met walstroomvoorzieningen en een autosteiger. De hele haven is ongeveer 1,2 kilometer lang en 510 meter breed, met een wateroppervlakte van 23 hectare. De aanleg vergde 2,9 miljoen kuub grondverzet en 140.000 ton breuksteen. De Europese Unie betaalde mee, samen met Rijkswaterstaat, die de haven liet aanleggen om de naleving van de vaar- en rusttijdenwet mogelijk te maken.
Bij het informatiebord ontdek ik dat er ook een digitaal archeologisch museum is. Wie de QR-code scant, krijgt op de telefoon een rondleiding langs vondsten uit de Tachtigjarige Oorlog en de Tweede Wereldoorlog. Een verrassende extra op deze verder sobere plek.
Contactloos
Wat opvalt, is hoe goed alles onderhouden is. De steigers zijn schoon, er ligt geen zwerfafval, en zelfs de camperplaats – met precies één camper – oogt ordelijk. Ook daar is niemand te bekennen. Betalen gaat met een QR-code. Contactloos, letterlijk en figuurlijk.
Misschien is dat wel het kernwoord van deze plek: contactloos. En misschien is dat ook precies wat de schippers hier zoeken. Even geen lawaai, geen verplichtingen, geen mensen. Gewoon rust. Een veilige plek om te liggen en op te laden, met alles aan boord wat nodig is.
Oproep
Maar ben jij schipper en wil je me laten zien hoe het er bij jullie aan toegaat aan boord? Dan hoor ik graag van je. Een kop koffie, een gesprek, misschien zelfs een stuk meevaren – ik meld me met liefde aan. Mailen mag naar [email protected].
