De schippersvrouw vindt dat er zo weinig mogelijk van haar overleden moeder verspild mag worden en daarom spoort ze iedereen aan om te kijken of men wat gebruiken kan. Het doet haar deugd dat alle nazaten iets meeslepen. Het gaat niet direct om de waarde van die spullen. Nee, het gaat de schippersvrouw vooral om het feit dat dit alles door haar moeder jarenlang gekoesterd is.
De handdoeken aan boord beginnen te verslijten en de keukendoeken zijn door de vuile handen van de schipper niet meer schoon te krijgen. Dus duikt de schippersvrouw in de gangkast om tussen het linnengoed te neuzen. Ze vindt er een grote voorraad en omdat er verder niemand belangstelling voor heeft, stopt ze ze in een grote zak en neemt ze mee naar boord.
Ze gaat er op haar gemak mee in de stuurhut zitten en ontdekt handdoeken die haar bekend voorkomen maar die ze bij haar moeder toch al jaren niet meer gezien heeft. Als ze er eentje goed bekijkt, vindt ze er een rood ingenaaid nummertje in: 15. En daaronder is met rode draad een streep getrokken: 15-streep. Zelf had de schippersvrouw nummer 15. De jongere kinderen kregen er een streep onder want dat was handig als er iets af gedragen moest worden wat van de oudste geweest was en daarom had haar jongere zusje 15-streep gehad.
Met die handdoek en dat nummertje mijmert de schippersvrouw over vroeger. Mama had vaak gezegd dat op het pensionaat alleen het beste van het beste goed genoeg was voor haar kinderen en meestal hadden ze daar om gelachen. Maar nu moet ze haar moeder gelijk geven want de handdoeken zijn nog heel goed in orde. Laatst had een nichtje wollen dekens van vroeger meegenomen en ook die kwaliteit was nog heel goed. “Mama, je hebt gelijk. Je hebt inderdaad een heel goede kwaliteit gekocht”, zegt de schippersvrouw hardop want opeens lijkt het haar heel belangrijk dat haar moeder dit alsnog te horen krijgt en ze kijkt naar boven. Naar de wolken. Want het is net of ze na al die jaren pas echt begrijpt met hoeveel liefde haar moeder alles aangeschaft had wat haar beide kinderen nodig hadden. Ze hoopt dat die gedachte niet te laat is en alsnog bij haar moeder terecht komt. En ze vouwt de handdoek met het nummertje op en legt hem als een kostbare herinnering in haar eigen kast.
