Buurman en ik rijden dit keer samen naar het werk. Vanwege een landelijke OV-staking hebben we afgesproken om te carpoolen, wat hem met enig omrijden toch op zijn werk brengt en voor mij geen enkele moeite is.
Direct na het oprijden van de snelweg staan we al stil, maar we zijn gewapend met geduld en een thermoskan koffie.
“Het is jouw werk, maar snap jij er echt iets van”, vraagt hij. “Waarom deze staking? En wie heeft er gelijk?”
Dat is niet zo simpel, denk ik. Hoe kan ik iets zinnigs vertellen over de strijd over de AOW-leeftijd? Deskundigen zijn het er niet over eens, een veelvoud aan informatie is vaak onjuist en de discussie wordt veelal gevoerd vanuit politieke kleur.
Het begint te regenen, we rijden inmiddels nog geen 30 en het schiet totaal niet op.
“Oké”, zeg ik na enig nadenken, “om het simpel te maken… Iedereen is gewoon een stuk gezonder tegenwoordig en wordt daardoor veel en veel ouder. Dus is het niet zo raar dat je langer kan doorwerken. Daarnaast is het onbetaalbaar voor de werkenden om die grotere groep ouderen AOW te geven. Dat wist Lubbers in 1990 al”, lach ik.
Buurman neemt een slok koffie en denkt even na. “Dat klinkt logisch, dat begrijpt iedereen. Dus gaat de staking ergens anders over”, concludeert buurman.
Ja, het gaat veel meer over een gebroken belofte van de overheid en over de tanende macht van het FNV, bevestig ik.
We staan weer eens stil, drinken nog een koffie en zwijgen. Nog maar 40 kilometer te gaan.
“En dat grote mislukte pensioenoverleg, speelt dat ook mee?”, vraagt buurman.
Ja, dat speelt mee, maar behelst veel meer dan alleen de AOW-leeftijd. Het gaat dan ook over een nieuw en beter stelsel, wat best een aardige discussie is. “Maar we moeten er weinig aan veranderen, we hebben het beste pensioen van de wereld en met solidariteit is niets mis”, geef ik buurman mee.
De koffie is op, we rijden goed door en afslag 14a komt eindelijk dichterbij. De regen stopt.
“Maar wat niemand begrijpt, is het korten op pensioenen. De fondsen maken veel rendement, 6 tot 7 procent, en toch krijgt de werknemer straks weer een lager pensioen. Onverteerbaar en niet uit te leggen”, roep ik iets te hard tegen buurman.
Hij haalt zijn jonge schouders op en bedankt mij voor het meerijden; we zijn uiteindelijk ruim op tijd.
Later die ochtend bedenk ik me dat het eenvoudig houden niet helemaal recht doet aan de zaak. Het is nu eenmaal ingewikkeld.
