Marianne Vos stuurde een brief over haar man die timmerman in de bouw was, maar voor wie als schipperszoon altijd bleef trekken. Toen de aannemer waar hij werkte failliet ging, koos hij voor het omscholingstraject om alsnog de binnenvaart in te gaan. Alleen…vindt hij geen werkgever omdat de ervaring die hij wel degelijk heeft niet in zijn dienstboekje staat.
Graag wil ik u het verhaal vertellen van mijn man. Mijn man is een schipperszoon, geboren op de sluis van Amerongen. Ouders, grootouders en meerdere familieleden hebben altijd gevaren. Dus de meeste van u weten dan wel wat ik bedoel als ik zeg dat je dit er nooit meer uit krijgt en dat het bloed blijft kruipen.
Toen mijn man in zijn jeugd een opleiding moest kiezen, wilde hij dan ook graag naar de binnenvaartschool. Helaas gooide de echtscheiding van zijn ouders roet in het eten, en koos hij voor een opleiding in de bouw. Maar zijn schoolvakanties bracht hij door op mbs Cadenza, in die tijd eigendom van wijlen de heer Vogel. Daar heeft hij veel mogen leren, op velerlei gebied.
Toen ik hem leerde kennen, nu al weer 22 jaar geleden, leerde ik een jongeman kennen met voorliefde voor varen, en met heimwee naar het varen. Als dochter van een melkboer – ja, ik kan echt zeggen dat ik van de melkboer ben – was mijn tweede woonplaats Maasbracht, want daar bracht mijn vader de melk rond. Dus ik kende de schipperscultuur ook wel een beetje, want ook ik zat daar wel vaak tussen de schippers, op de sluis, schippersinternaten, en ik had van jongs af aan al veel respect voor deze mensen.
In 1995 kwam onze eerste dochter en in 1998 onze tweede. Door de jaren heen bemerkte ik dat mijn man steeds meer heimwee kreeg naar het varen. Onze jongste dochter was drie jaar oud toen voor ons de mogelijkheid zich voordeed om een jachtje te kopen. Omdat ik wist wat het voor mijn man zou betekenen om te kunnen varen, zocht ik de mogelijkheden uit die er waren om de aankoop van dit jachtje waar te kunnen maken, en dit lukte.
Na eerst al het noodzakelijke aan het jacht gedaan te hebben om het vaarklaar te maken – het stond al vier jaar op het droge – konden we toch datzelfde jaar nog uitvaren. Onze eerste tocht werd een zoektocht naar de Cadenza, ondertussen eigendom van de firma Vos in Arnhem. Hij liet mij en de kinderen zien waar hij vroeger onder andere gevaren had met de Cadenza, zoals de BEMA in Alkmaar.
In Arnhem is hij met de oudste dochter toen helemaal naar kantoor van rederij Vos gewandeld om daar navraag te doen waar de Cadenza zou kunnen zijn. Deze zou naar de werf in Weurt gaan; dus daar zou onze tocht ook naartoe gaan, dit snapt u wel. Ik vergeet nooit meer zijn gezicht, toen we de bocht omkwamen bij de werf, en hij ‘zijn’ geliefde Cadenza op het droge zag liggen. Hij glunderde en was zo blij als een klein kind toen hij dat schip weer zag. Gelukkig waren de toenmalige schipper en zijn vrouw zo vriendelijk om hem aan boord te laten komen en mocht hij nog eens kijken.
Ondertussen zijn de kinderen ook verknocht geraakt aan het water en de vaart, en ze weten en begrijpen wat dit voor hun vader betekent. Afgelopen jaar, net na de bouwvakvakantie, ging de aannemer waar hij werkte, failliet. Dit was natuurlijk even een hele klap.
Wat nu gedaan? In de bouw ging het steeds slechter en het werd moeilijk om weer nieuw werk te vinden. Ik bracht hem op het idee om dan eens te kijken of omscholing mogelijk zou zijn, zodat hij toch nog zijn jongensdroom zou kunnen waar maken. Zelfs de meiden zeiden tegen hem: “Papa geef niet op, kijk of dat je dit kunt gaan doen, want wij weten dat daar je hart ligt.” Dit vond ik zo mooi van die twee meiden van ons.
Het bleek dat omscholing binnen de bouw-cao mogelijk was, en hij ging dit traject in. We kwamen terecht bij het Onderwijscentrum Binnenvaart in Rotterdam. Daar is men bezig met een conceptopleiding om mensen op te leiden tot binnenvaartschipper in één jaar tijd in plaats van de 4-jarige opleiding.
Dit was dus echt wat voor mijn man, gezien al zijn ervaring in de binnenvaart die hij al heeft, om te kunnen omscholen. Hij kwam in contact met Han van Roozendaal van het Onderwijscentrum.
Mijn man deed de nodige keuringen, onder andere om zijn dienstboekje te kunnen krijgen. Ondertussen is nu alles geregeld: dienstboekje, financiële ondersteuning voor de omscholing door de benodigde instanties, lesboeken, enzovoort, maar helaas zit hij nog steeds thuis. Want om de opleiding te kunnen doen, heeft hij een bedrijf nodig dat hem in dienst wil nemen, zodat hij ook kan varen en leren. Hij solliciteert zich gek, maar ja steeds afwijzingen, want ook in deze branche heeft men liever iemand van achttien jaar met liefst twintig jaar ervaring…
Ervaring heeft hij genoeg: in vakanties vaart hij mee met zijn neef op mts Tricolore, mts Adventure of zelfs op het koppelverband Milano. Op een dag belde hij me op dat hij een heel vervelend klusje aan het doen was, namelijk met de Milano aan het varen op de Rijn.
Dus ervaring heeft hij genoeg; de drive en de liefde voor het varen heeft hij ook, evenals de benodigde inzichten op dit gebied. Helaas staan al deze ervaringen nergens op papier, en dat is nou net het probleem. Want iedereen wil dit graag op papier zien, en het meeste wat er gevraagd wordt, is matroos. Maar omdat hij onderaan moet beginnen, staat er eerst nog deksman in zijn boekje.
Als hij toch niet de kans krijgt om zijn opleiding te doen, zal hij nooit verder komen. Soms is het best frustrerend om te zien, hoe iemand vooruit wil maar helaas niet vooruit komt. Omscholen is makkelijker gezegd dan gedaan…
Marianne Vos,
Roermond
Binnenvaartondernemers die in contact willen komen met deze potentiële werknemer, kunnen een bericht mailen naar de redactie van De Binnenvaartkrant.
