Hannie kijkt verbaasd en tuurt nogmaals naar het scherm. We zitten in een klein kantoortje en hebben een gesprek over haar nieuwe pensioenregeling. Een verdieping lager lost een beunschip zijn lading.
“Het klopt niet”, zegt ze weifelend. Ik geef aan dat de site www.mijnpensioenoverzicht.nl redelijk goed werkt en vraag of ze zich niet vergist; het is tenslotte al even geleden. Was ze misschien te jong toen of heeft ze iets afgekocht? “Nee, echt niet, meneer.”
Nou heeft Hannie alles bewaard en na enig zoekwerk toont ze een salarisstrook van lang geleden, met daarop inderdaad de premie voor het pensioen bij haar toenmalige werkgever, een schildersbedrijfje. En het is duidelijk dat er op dit moment geen potje van dit pensioenfonds op haar staat te wachten. En dat is vreemd, vinden we allebei.
Speurwerk dus. Ik begin bij het pensioenfonds, waar ze mij berichten dat ze het bedrijf wel kennen, maar Hannie niet. Het bedrijf wordt daar een slaper genoemd; er zijn allang geen actieve werknemers meer. Bij de Kamer van Koophandel moeten ze even zoeken en uiteindelijk vertelt een vriendelijke meneer dat het schildersbedrijfje reeds lang geleden ter ziele is gegaan. Als ik de curator van toen spreek, weet die er niets meer vanaf. Maar uit het dossier blijkt een hele berg schulden en geen bezittingen. De verloren pensioenen van werknemers zeggen hem niets.
Op verzoek van Hannie speur ik verder en ik kom eerst terecht bij een oud-collega. Ook deze dame weet niets van pensioen, maar ze weet wel waar de zeer bejaarde ex-eigenaar van het schildersbedrijfje woont. Een paar dagen later spreek ik de oude baas. Eerst is hij wantrouwend; later losser. Hij vertelt trots over de gloriejaren – mooie klanten en goede winst – en later over de crisis en het daaropvolgende faillissement. Over het pensioen van werknemers weet hij niets meer, hij liet dat doen door zijn boekhouder. Het is simpelweg te lang geleden.
Terug bij Hannie… Ze begrijpt het wel, maar is toch een beetje bozig. Het nooit afgedragen pensioengeld is in de zakken van het bedrijf verdwenen, simpel gesproken. Ik reken nog even kort uit wat ze betaald heeft en uiteindelijk valt de schade wel mee. Ze vraagt of er echt niets aan te doen is. “Nou nee, eigenlijk niet zo heel veel, Hannie.”
Het spijt mij en ik realiseer me dat haar vertrouwen in pensioenen niet meer zo groot wordt.
