Op de kop af vier jaar terug op de zelfde dag en de zelfde locatie in Antwerpen vond de ondertekening plaats van het contract voor de levering van het huidige mts Iduna aan Iduna Tankvaart V.O.F. Bijna kon het protocol geen doorgang vinden. Marcel Roodhart had aan zijn rijbewijs een ruimere identificatiewaarde toegekend dan de portier van de terminal. Die wilde alleen maar genoegen nemen met een paspoort. De man was niet te vermurwen. Ruud Vermaas heeft toen de Iduna II maar verhaald en Roodhart een paar honderd meter verderop aan boord geholpen. Bij de oplevering in Rusland zijn de rollen omgekeerd. In de haven van St Petersburg mochten Frank Galle en Rokus den Hartog wel aan boord van de nieuwe Iduna terwijl Ellen Bosman en Ruud Vermaas dat niet mochten.
Ellen Bosman vraagt wat voor koffie ze mag inschenken. De keus wordt moeilijk, alles is voorhanden. Bovendien gaat onze aandacht tijdens de eerste minuten van ons verblijf aan boord naar alle hoeken van de ruime en bovenal gezellige woning en keuken. Als we even later horen dat de inrichting van de woning uitsluitend haar eigen label draagt, mag Ellen van ons ‘binnenhuis architectuur’ op haar visitekaartje bijschrijven.
Alleen in het stuurhuis zien we een redelijke knipoog naar de lessenaar van de Isis van dochter Tilly. In alle bescheidenheid voegt Ellen bijna verontschuldigend toe dat ze met de inrichting slechts één doel voor ogen had. Samen met Ruud en zoon Paulus varen ze constant. Daarom wilde ze de woning van het schip omringen en uitrusten met alles wat een schip tot een (h)echt familieschip maakt. In die opzet is ze volledig geslaagd.
Vooral als in het weekeinde en de vakanties de kinderen van Paulus eveneens aan boord zijn, kent de gezelligheid geen tijd. Ze hebben een geweldige eigen kamer waarbij het enige probleem is wie er boven of onder mag slapen. Datzelfde geldt voor de twee andere kleindochters van dochter Tilly (Isis) die vaak komen logeren en een vergelijkbare kamer hebben.
Schippersklavier
Over onze schouders zien we in een hoek van de living een keyboard staan dat niet voor beginners is bedoeld. En dat is Ruud dan ook zeker niet. Hij vertelt ons dat hij op een mooie avond als 6-jarig joch aan boord bij zijn ouders compleet werd betoverd door het spel van een buurman op een ‘schippersklavier’, een kleine bijna vierkante accordeon die eveneens bekend is onder de alles (of niets) zeggende naam ‘trekzak’. Van zijn ouders kreeg Ruud niet lang daarna zijn eigen klein formaat accordion, die later werd opgevolgd door een grotere. Inmiddels heeft hij al 54 accordeons, zegt Ruud. Hij haast zich om te vertellen dat het wel digitale accordeons zijn die een plaatsje hebben in zijn zilvergrijze Yamaha.
Tankvaart
We blijven nog even in de verleden tijd schrijven. Zowel Ellen als Ruud zijn geboren en getogen in de drogeladingvaart. Ellens broer stapte op enig moment over op de tankvaart. Ook Ellen werd daarvoor enthousiast, voor Ruud duurde dat ietsje langer. In 2004 werd de derde nieuwbouw Iduna aan de vof opgeleverd, het eerste tankschip. Hoewel ze vertrouwd waren met een snel schip was het niettemin even wennen aan de nog hogere snelheid van het nieuwe schip.
De tankvaart bevalt Ruud en Ellen prima en samen met zoon Paulus wordt binnen de vof al in 2006 het plan opgepakt tot de bouw van een tweede tankschip. Na zijn studie aan de hogere zeevaartschool te hebben afgerond specialiseerde Paulus zich met meerdere vervolgopleidingen in de baggerij en chemie. Hij deed op zee en op het tankschip van Ellens broer ruime ervaring op.
(foto’s Hans Heiligers)
Dat kwam goed van pas bij het in kaart brengen van de wensen voor de nieuwbouw-Iduna die bij Euromaritime op de gedenkwaardige dag precies vier jaar terug werd besteld. Aanvankelijk zou de kiel daarvoor in Tsjechië worden gelegd maar de werf raakte in een faillissement zodat er werd uitgeweken naar Rusland.
Paulus werd ondertussen tijdelijk benoemd tot projectmanager, waardoor hij in 2008 en 2009 maar liefst zeven maal op de werf is geweest om de vordering van de bouw te volgen. Meer dan eens was dat in gezelschap van Jos Egas en Rokus den Hartog van Navia. De laatste maal dat Frank en Rokus voor de Iduna naar Rusland reisden waren Ellen en Ruud eveneens van de partij. We spreken over zomer 2009. In de haven van St Petersburg moesten de laatste handtekeningen worden geplaatst onder het protocol van aflevering. Frank en Rokus hadden een zakelijk visum. Het toeristenvisum van de overigen stond niet toe dat zij toegang tot de haven en het schip kregen. Galle en Den Hartog hebben net zo lang gezocht tot de familie via een omweg in ieder geval hun schip kon bekijken. Volgens Ellen kan Frank Galle zich zonder problemen als gids laten inschrijven in Sint Petersburg. Hij kent er alle wetenswaardigheden en vindt feilloos zijn weg in die grote stad.
Maatwerk
Het mts Iduna is in de nazomer van 2009 aangekomen bij Den Breejen in Hardinxveld-Giessendam. De afbouw is vlot verlopen. Als we het schip mogen bekijken hebben we na afloop de overtuiging dat de Iduna een klasseschip is dat met maatwerk is overgoten.
Johan de Leeuw en zijn medewerkers hebben zich eveneens weer eens van hun beste kant laten zien. Daarbij hebben ze hier en daar hun vakmanschap zelfs overtroffen. Mooi gevormde betimmeringen, tot in detail afgewerkt. Dat begint al met de wijze waarop door De Leeuw het door Kampers geleverde stuurhuis werd ingericht. Bijzonder is een werkplek voor controleurs en het eigen kantoor met veel kast- en laderuimte.
De lessenaar met de ovaalvormige consoles is eveneens een geweldig staaltje werk. De Verhaar-boegschroefinstallatie wordt aangedreven door twee Caterpillars. Daarvan staan eveneens twee exemplaren in de hoofdmachineruimte : Caterpillars B3512 van 1530PK per stuk. De Jong bouwde het dekleidingsysteem dat in goede harmonie prestaties gaat leveren met het pompwerk van Marflex.
De tanks zijn gecoat waardoor geen nee wordt verkocht voor de lichte chemie. Ook Interstream Barging kan daardoor de Iduna met ruim voldoende kwalificaties opnemen in zijn vlootlijst.
Appeltje
Ellen Bosman en haar kleindochters Denise en Germaine Hoefnagel hebben het schip gedoopt. Aalmoezenier Van Welzenes heeft de Iduna ingezegend. Het feest vond plaats op de Switzerland. Geheel in stijl met de door de familie tot nu toe steeds doorgevoerde traditie siert een opvallend appeltje ook dit schip. In de mythologie geldt de naam van godin Iduna als symbool voor eeuwige jeugd. Het uitdelen van een appel staat daarbij voor genegenheid. Een mooie naam voor het schip dat zelf nog aan zijn jeugd moet gaan beginnen.
(Hans Heiligers)
