Edinburgh. De stad van de lekkernij fudge en van Schotse ruitjes; van spoken en klopgeesten die rondwaren in de ondergrondse City of the Dead. De stad die op de Werelderfgoedlijst staat. Maak een wandeling over de Royal Mile, door het centrum, en u weet waarom. Want al die andere toeristen weten het ook.
In Edinburgh schreef mevrouw Rowling haar eerste Harry Potter-boek. Rondlopend begrijp je wel waarom: snuif de sfeer op in George Street, Multrees Walk en de Grassmarket. Het ruikt er naar trollen en aardmannetjes, die ’s nachts hun grot die café heet, verlaten en de donkerste hoekjes van Edinburgh opzoeken. Om met penetrante geuren lallend hun territorium af te bakenen voordat ze zich richting huis begeven.
Union Canal
De buitenwijken hebben ook het een en ander te bieden, al oogt de stad daar minder historisch. Alhoewel? Bij de Ocean Terminal in Leith ligt natuurlijk het 58 jaar oude Royal Yacht Britannia. En wie oog heeft voor industrieel erfgoed kan in de wijk Viewforth terecht, waar het Union Canal doorheen loopt. Rondom het kanaal wordt verbouwd, gesloopt en opnieuw gebouwd. Het gebied gaat flink op de schop. Het is nog maar de vraag of het industrieel erfgoed dat gaat overleven. Er lijkt vooral aan het toerisme te worden gedacht.
Daar waar het kanaal doodloopt op een blok huizen bevindt zich de Cargo Diner. Met uitzicht op een groepje koperen zwanen en een tweetal oude kanaalschepen. Waarvan er één is ingericht als boatel (thefoursisters.co.uk). Voor een minimumtijd van twee uur kan het drijvend minihotel dag en nacht worden gehuurd. Maar het zal daar weinig rustig slapen of uitrusten zijn met alle graafmachines, shovels en sloophamers rondom.
Edelkantine
Rond het Union Canal bevindt zich wat kleine bedrijvigheid. Maar voor de garages, loodgietersbedrijven en timmermanswerkplaatsen zijn de dagen geteld. Want het oude industrieterrein lijkt geheel te worden ontmanteld om er dure appartementen te kunnen bouwen. “Zodat de yuppen er kunnen gaan wonen”, hadden we vroeger gezegd. Maar de yup is in de vorige eeuw blijven wonen.
Met mijn gade loop ik van het kanaalhoofd weg. We steken een snelweg over en betreden Loudons Cafe & Bakery op Fountainbridge. Een murmelend sfeertje heerst. Het lijken vooral studenten te zijn die het etablissement bevolken. Vooral kunststudenten, schat ik in.
Loudons oogt als een blankgeschuurde en kleurige edelkantine, waar hard roepen ongewenst lijkt. Alleen de dienbladen mogen herrie maken.
Tussen het bladengerammel door is het ritselen van kranten te horen. Er is een outside decking, waar gasten buiten kunnen zitten. In zomer en winter. Op de blankhouten tafels liggen kleurige menukaarten. De horecagelegenheid heeft wifi, maar er staat geen laptop opengeklapt.
Wat staat er zoal op de kaart? Ontbijt – dat aanbevolen wordt door de krant The Guardian – wordt tot 12.00 uur geserveerd, de lunch van 12.00 tot 15.00 uur. Avondeten staat niet op het menu. Geen traditionele haggis dus, de schapenmaag of runderdarm gevuld met stukjes hart, long, lever, niervet en havermout.
Afruimers
Maar er valt genoeg ander lekkers te serveren. Bediening beent glimlachend rond. De bedieners zijn meer afruimers eigenlijk, want de klant mag de lunch uit vitrines zelf samenstellen. Nadat de keuze is gemaakt worden de jus, de koffie en het broodje of de salade vervolgens aan de gemakkelijke tafel gebracht.
Heerlijke hapjes en broodjes liggen uitgestald. Wie hier dagelijks komt, zal zijn weegschaal ontwijken. We besluiten taart te nemen, al was er nog even twijfel bij de sandwiches. Maar er is ook yoghurt, warm en gekruid fruit, muesli en quiche, gezond voedsel voor de vegetarisch ingestelde boomknuffelaar.
Freshly squeezed orange juice. Dat klinkt op z’n Engels al een stuk sappiger dan ons sjuutje. Ik besluit een verse jus d’orange bij de taart te nemen. We gaan op de comfortabele bank en fauteuil met lage tafel zitten. De jus wordt in een melkglazen bierglas geserveerd, door een voluptueuze schone die “very nice” zegt. En nog een keer: “very nice.” Waarom ze dat zegt is een raadsel, maar nadát ze het tweemaal heeft gezegd, smaakt het taartje “very nice, indeed”.
(foto’s Frank Antonie van Alphen)
We weten nu waarom J.K. Rowling hier Harry Potter heeft geschreven. De taartjes zijn niet besuikerd maar betoverd. John, Paul, George en Ringo kijken me als gehaakt portret aan, vanaf een kussen naast Manon. Mijn gade leest de krant aandachtig. Ik eet, kijk wat rond en denk aan mijn moeder; hoe zij voor de eerste keer The Beatles hoorde, op haar kleine Nortmende-radio aan boord van de Frankie-A. Mijn gade neemt hapjes en slokjes tussen het lezen door.
Dit is een etablissement dat om lezen vraagt, stilte wil. In de verte kletteren de werkplaatsen van Union Canal, met bijval van een enkel dienblad. Intussen heb ik besloten dat het inderdaad studenten en kunstenaars zijn, die Loudons in en uit lopen. Met een enkele muzikant.
Loudons Cafe & Bakery
94b Fountainbridge
Edinburgh
EH3 9QA
www.loudons-cafe.co.uk
