Wat moet je nou als je om de oren wordt geslagen met het ene na het andere dure rapport en dure lui vertellen wat je moet doen? Je hebt al genoeg aan je hoofd. Terwijl je amper dat hoofd boven water kunt houden in een markt waar je niet genoeg invloed op hebt, is er kennelijk wel genoeg geld om te onderzoeken hoe ze jou over kunnen halen om geld uit te geven aan een club die toch niks voor je kan doen. Het enige waar die lui mee bezig zijn, is met elkaar bakkeleien.
Het zal wel weer over geld gaan, voor onderzoeken en voor nog meer clubjes. Over geld voor de schipper mogen ze niet praten van de regering. Het is één grote kliek daar aan het Vasteland en in Den Haag. Allemaal handen op één dikke, vette buik.
Enfin, zo zou ik nog uren door kunnen gaan. Er zijn nog zo veel meer redenen te bedenken om vooral niets te hoeven. En wat doet het er toe of die redenen totaal niet onderbouwd zijn of volkomen lariekoek? Zolang het bevredigend is om achterover te leunen, is elke reden goed genoeg toch?
Gek genoeg schuilt daar wel een stukje waarheid in. Net als in het gezegde ‘Doe niet vandaag wat je uit kunt stellen tot morgen’. Lekker onthaasten, niet te veel stress. Het leven is al druk genoeg. Je moet je als schipper wel af gaan vragen of je nog zelf het roer in handen hebt als je collega’s alles voor je regelen. Jaja, alles behalve de vrachtprijs. Daar mogen die lui aan het Vasteland inderdaad niks aan doen.
Jammer dat Angelique Hubens niet verwijst naar ‘Als het tij verloopt…’ het boek dat cultureel antropoloog Jojada Verrips in 1991 publiceerde over de beweegredenen van binnenschippers om zich al dan niet te organiseren (tot 1975). Dat blijft leerzaam. Laag water mag dan voordelig zijn, een beetje diepgang kan geen kwaad in deze sector. Natuurlijk zijn we al een paar generaties verder en is er nu de NMa (waardoor de belangrijkste reden om je te organiseren gewoon niet meer bestaat), maar de menselijke natuur is natuurlijk niet veranderd.
Veel schippers hebben volgens ‘Als het tij verloopt…’ in slechte tijden de neiging samen op te trekken (maar niet allemaal, want anderen 
sluiten juist een verbond met bevrachters of verladers). In goede tijden zijn ze veel individualistischer ingesteld. Verrips zegt dat dit ‘economisch opportunisme’ of ‘kameleontisch vermogen’ van schippers de reden is voor de wisselende successen van bonden. Wie weet was de economische crisis wel a blessing in disguise. Vooral voor de schippers.
