Voor de rijzige eerste minister lijkt het nooit een routineklus te worden, het leiden van de ministerraad, hoewel hij toch met afstand de langstzittende is van het hele stel rond de tafel. Hij kijkt mij aan met een blik van ‘ik heb jou al vaker gezien maar kan je niet thuisbrengen’ en er is verder niemand die het interesseert, dus mag ik blijven zitten.
Als journalist undercover gaan in de ministerraad is een beetje ‘over the top’, maar het kan nuttig zijn. Weer eens wat anders dan in slachthuizen te bespioneren hoe moordlustige beulen intelligentere zoogdieren een kopje kleiner maken of te ervaren hoe wanhopige, laagbetaalde medemensen overbodige spulletjes inpakken en/of in de samenleving afleveren bij de verveelde beterbedeelden.
In de ministerraad – naar verluidt het centrum van de macht – ontbreken de moordlust en wanhoop, al is de stress er niet minder om. Niet omdat de beslissingen die hier worden genomen, grote bevolkingsgroepen treffen, maar omdat die bevolking straks de voortzetting van de respectievelijke carrières bepaalt. Spannend hoor.
Alexandra van Huffelen – voorheen voorzitter van de fietsersbond – vertelt over haar plan om de slachtoffers van de toeslagenaffaire weer blij te maken. Veel dieper in het stof kan dit kabinet niet bijten, dus iedereen aan tafel knikt meewarig. Na dit stoffige onderdeel vertelt de altijd montere minister van I en W weer over de binnenvaart. Verveelde blikken van de collega’s. Schepen mogen niet meer ontgassen. Weer knikt iedereen. Vooral minister voor Medische Zorg Bruno Bruins. Deze oud-voorzitter van 3VO is de enige die het begrijpt, want de rest raakt in een discussie over het ontgassen van volkswijken.
De minister-president grijpt in: “We moeten inderdaad van het gas af, alleen dan kunnen we de klimaatdoelstellingen halen.” Hij kijkt Cora van Nieuwenhuizen aan. “Wat doet jouw binnenvaart? Ik hoor dat er nieuwe schepen op aardgas varen.” Er ontstaat wat verwarring als Cora antwoordt dat gas klimaatvriendelijk is. Haar toevoeging ‘vergeleken bij
diesel’ gaat in het rumoer verloren.
De voorzitter hamert een elegant stukje servies kapot. “Alleen elektrische schepen komen in aanmerking voor subsidie”, zegt hij, de discussie op slot gooiend. Cora doet nog één poging: “Waar komt die stroom dan vandaan?”
Waarop Carola Schouten – met een grote groep geradicaliseerde agrariërs in haar maag – uitroept: “Je moet de zaak niet nodeloos ingewikkeld maken.”
Ik stel voor om het aantal vogelvluchten van Schiphol op te voeren en ter compensatie het aantal Natura 2000-gebieden te bestrijden. Je ziet dat iedereen voordelen ziet in dit verrassende voorstel. “Gods water over Gods akker”, voeg ik daar veelbetekenend aan toe. Ik maak me uit de voeten. Na mij de zondvloed.
