Na twintig jaar als sluiswachter op de Grote Sluis van Vianen te hebben gewerkt, heeft Cees Thiel de het stokje overgedragen. “Met mijn leeftijd van 66 jaar en 4 maanden zie ik er nog steeds uit als een adonis. Had dus best nog wat langer door willen werken, maar helaas.”
Cees is geboren in Wanssum en stamt uit een schippersfamilie. Al jong werd hij van het schippersinternaat afgehaald om zijn vader, aan boord van vrachtschip Geanw, bij te staan. Midden jaren 70 van de vorige eeuw had Cees, samen met zijn vrouw, een eigen vrachtschip: de Hoop. Zijn eigen jeugd herinnerend besloot Cees, toen er kinderen in het gezin kwamen, om aan wal te gaan werken.
Hondje
Via een overslagbedrijf in Rotterdam, het vuilnisbootje van Rijnmond, het pontje Rhoon in Oud-Beierland en als havenmeester van de Rhoonse Grienden kwam Cees, door gezondheidsredenen als sluiswachter in Vianen terecht. Een carrière die zich op en rondom het water afspeelt. Na twee jaar reizen tussen Rotterdam en Vianen vestigde Cees zich definitief in Vianen. “Nu zijn wij gesetteld en zouden voor geen goud meer terug willen naar Rotterdam”, aldus Cees.
Het werk op de sluis levert mooie herinneringen op, zoals het verhaal van het hondje. Cees: “Vanuit de Lek kwamen een paar schepen tegelijkertijd aangevaren, ik had de slagbomen naar beneden gedaan en de Hoge Brug geopend om de schepen door te laten. Voetgangers, waarvan een met een hondje, stonden te wachten. Omdat het vrij lang duurde had de eigenaar van het hondje de hondenriem aan de slagboom gebonden. Je raadt het al: toen de slagboom omhoogging, ging het hondje mee. Halverwege de slagboom naar beneden doen gaat echter niet. Het hondje moest eerst helemaal mee omhoog voordat hij weer naar beneden kon.”
Hobbyschippers
Op een mooie zomerdag wordt er druk gevaren door de pleziervaart. Terwijl het water zakte, vergat een van die hobbyschippers echter een keer de lijn te laten vieren en hij kwam met zijn boot strak tegen de sluismuur te liggen. De schipper rende de kajuit in om een mes te halen om de lijn, die als een snaar gespannen stond, door te snijden.
Cees: “Terugkerend uit de kajuit greep de schipper de lijn beet en, voordat ik hem kon waarschuwen, sneed hij de lijn door. Op zo’n lijn staat echter zoveel spanning… Spanning die in een keer vrij komt en heel veel letsel kan veroorzaken. Met een noodverband om zijn zwaargewonde hand moest deze schipper linea recta naar het ziekenhuis.”
Sleepbootdagen
De leukste werkzaamheden voor Cees waren de Nationale Sleepbootdagen. Hij zorgde er dan ook voor dat hij met die dagen dienst op de sluis had. Zo heeft Kees tien edities van de Sleepbootdagen mee mogen maken. Het leukste vond hij dan de verlichte avondvaart. De uitdaging was om zoveel mogelijk sleepboten in de sluis te krijgen.
“Een keer kwam het voor dat ik schepen had geschut om de Lek op te gaan. Teruggekomen van de vaart op de Lek pasten hetzelfde aantal schepen niet meer in de sluis? Ik heb toen de sluisdeuren maar dicht gedaan en met de sluisdeuren de sleepboten verder naar binnen geduwd.”
Modelboten
Op zijn laatste werkdag op de sluis sprak de voorzitter van de Nationale Sleepbootdagen, Anné Middendorp, de pensionado toe. “Cees, onze organisatie is dankbaar dat wij jou tijdens de Sleepbootdagen als sluiswachter mochten hebben. Toegewijd, hardwerkend en betrouwbaar hielp je ons door deze drukke dagen heen.” Namens de organisatie bood de dankbare Middendorp een fles wijn aan.
Wat nu als pensionado? Cees: ”Mijn kleinkinderen noemen mij ‘opa schuur’ omdat ik vaak in de schuur modelboten aan het bouwen ben. Verder hebben wij een kleine camper en vind ik toeren met de motor leuk. Ik kom mijn tijd dus wel door. Ik weet wel dat ik het werk aan het water vreselijk ga missen. De Grote Sluis is gelukkig dichtbij, dus ik zal er af en toe wel een bakkie gaan doen.”
tekst: Henk Lammerink
