Niek Deen werd geboren in Weert op 23 april 1939, Zijn ouders voeren op een klipper, maar of ze die in 1939 ook al hadden weet ik niet. De Denen kwamen uit Broekerhaven en waren echte West-Friezen. Katholiek gedoopt en opgevoed.
Niek ging na de oorlog naar school en ging vervolgens naar de mulo, in die tijd in binnenvaartkringen meer uitzondering dan regel. Niek was dan ook heel goed in talen: Frans Duits en Engels zaten destijds nog in het basispakket. Ook in wiskunde was Niek goed onderlegd. Niek en Dolly kregen twee dochters met wie een goede maar onstuimige relatie is ontwikkeld.
Wij hebben Niek leren kennen in 1975 bij de oprichting van de Noord-Zuid. Niek was niet bij de allereerste vergaderingen maar werd toch al snel ingelijfd bij de Initiatiefgroep Noord-Zuid. Niek was toen nog lid van de Rijnschippers-Bond.
Hij werd samen met Henk Pikaart en Hans Ooms bij toerbeurt beursmeester in Rotterdam. Het was in die tijd dat we elkaar goed leerden kennen; iedere avond werd de problematiek van de dag doorgenomen ,eerst op kantoor en vervolgens tot laat in de avond in de roef.
Het was in die tijd dat Niek, betrokken als hij was, door de stress in een paar dagen tijd al zijn haren verloor. Zo kaal als een biljartbal was onze Niek. Dat typeerde de druk waaronder moest worden gewerkt.
Toen Henk Pikaart vaste beursmeester werd ,draaide Niek mee in de kantoordiensten. Niek was een man van harde en duidelijk standpunten, hij kon als Neerlandicus die hij was, in een half uur een stencil in elkaar zetten waar een ieder een punt aan kon zuigen.
Niek was bij alle Noord-Zuid-acties betrokken die er vervolgens zijn geweest. Wij voeren zij aan zij naar IJmuiden op bij de Hoogovens actie te voeren in 1979, met nog een twintigtal collega’s. In 1993 lag Niek in Terneuzen en trad daar op als perswoordvoerder. Uit die tijd heeft hij veel contacten met de pers over gehouden, voor de tijd dat die houdbaar zijn.
Niek trad volgens schema af bij Noord-Zuid om de zes jaar, maar kwam dan ook weer terug – zij het onder grote druk – want Niek was met zijn brede visie een man die je node kon missen.
Tijdens de actie van 1979 in de winter vloog Niek letterlijk met een privé vliegtuig naar Parijs om de Franse collega’s er toe over te halen onze actie in Nederland te steunen. Hij was de man die vloeiend Frans sprak en het vertrouwen van de Fransen had. Hij kwam dan ook met goede resultaten terug uit Parijs, maar lichamelijk en geestelijk helemaal versleten.
Niek voer al jong als schipper op de klipper van zijn ouders en doorkruiste met name het IJsselmeer langs alle kanten. In zijn hart was hij ook meer zeeman dan kanaalschipper, maar toch bleef hij samen met Dolly hun hele werkzame leven op de Catharina 2. Van verandering in hun leefomstandigheden moesten zij niet veel hebben. Dus werd Niek een spitsenschipper pur sang.
In 1978 ging Niek met de helft van het Noord-Zuid-bestuur uit de Federatie en werd hij ook lid van de ASV. Daar heeft hij de laatste vijftien jaar heel veel energie in gestoken en strijd geleverd voor het kleine schip. Hij was de eerste die voor het grote publiek duidelijk maakte wat de CCR-regelling voor de kleinere schepen betekende; dat het voorbij was met de schepen van vóór 1978 als deze regeling doorgang zou vinden.
Niek leed aan longemfyseem. Meerdere familieleden hadden en hebben deze ziekte van de longen. Het was voor Niek dan ook een lotsbestemming dat dit hem ook trof. Al tijdens de laatste vijf jaar van zijn vaarperiode had hij veel last van stof en vooral gerstestof was een aartsvijand.
Wij verliezen in Niek een goede vriend en een prima bestuurder die een duidelijk stempel gedrukt heeft op onze geliefde bedrijfstak.
Ger Veuger
