…
Maar de wind ging naar ’t Noordoosten
Alles lijnregt in de wind
Daarmee moesten w’ons getroosten
En zocht troost bij vrouw en kind.
’t Kan somtijds een tijdlang duren
Als de oostenwind verheft
Ook dan vinden wij vaak buren
Die men voor een oprak treft.
’t Was toen vrijdag maar wij lagen
En begrijp, het was nog vroeg
Regenwater, harde vlagen
Snelden langs den breeden boeg.
Dus dat liep ons waarlijk tegen
Zaturdag brak spoedig aan
Iedereen ging zijne wegen
Sjouwend, dit wel te verstaan.
Na drie uren voortgetogen
Daarbij moest de mast weer neer
Zagen wij met scherpe oogen
Over ’t drooge Sneekermeer.
En dat nu weer op te sjouwen
Dacht ik, neen dat gaat niet goed
Kom de mast maar op, niet douwen
Zeilen valt een ieder zoet.
Dus wij gingen dan weer zeilen,
Maar dat duurde niet heel lang
En zoo werd bij al dat peilen
Mij in ’t laatst het harte bang.
En na tien minuten zeilend
Bemerkten wij een drooge plek
’t Ging al zachter, altijd peilend
Dus dit werd een lang vertrek.
Raakten vast, ’t leek wel op steenen
Brachten even ’t anker uit
Draaiend ging ’t er over heenen
’t Deed geen scha aan de praamschuit.
’t Ging weer goed hoewel ’t was sjouwen
Maar wat hielp het, niet te min
Of ’t ons later kon berouwen
Gingen wij het “meer”toch in
…
Albertus Geel
Het Sneekermeer dat droog ligt. Een raar feit, in 1871. Laag water spelen hem deze zomer parten.
Albertus kon in die tijd een zakhorloge hebben gehad, hoe anders wist hij 10 minuten zeilen zo precies in te schatten.
Mail met vragen of opmerkingen over het gedicht naar Sander Geel.
Volgende week afleverng 8: Schuilenburgermeer.
Klik hier voor de vorige afleveringen:
1. Meppel
2. Pinksteren
3. Utrecht
4. De lange weg terug
5. Onstuimig
6. Vervolg
