Queensferry, met de bus een half uur buiten Edinburgh, vlak tegen de waaiende zee. Een prachtig plaatsje dat door sommige kaarten als Forth Road Bridge wordt aangeduid; het stadje dat bij de brug hoort wordt er niet op genoemd. Of is Queensferry een dorpje?
Queensferry.
Langs de zeereep staan oude huisjes. Hier moet het leven ooit zwaar zijn geweest. Nog steeds wel een beetje waarschijnlijk, in vriezende winters open en bloot recht in het gezicht van de zee. Over het kiezelstrand loopt een lange rioleringsbuis langs bebouwing en zeewering. De huizen hier zijn ouder dan de kennis over hygiëne. Sprookjesachtige tuinen hellen richting water. Vol bloemen, struiken en geheime schaduwen. Hier zou zo maar een hoofdstuk van Harry Potter kunnen zijn geschreven. Insecten dansen onnavolgbaar in het zonlicht.
Hitchcock
Het is onverwacht mooi weer in een regio die bekend staan om weersomstandigheden die drie keer per dag willen veranderen. Maar geen drupje regen op de kop nu. Maar hoe mooi het ook is hier: de ogen zijn even uitgekeken. Want van wandelen krijg je trek. Orocco Pier heet een aan de baai gelegen horecagelegenheid. Met een fantastisch uitzicht op een mastodonten, rode brug.
Hier maakte Alfred Hitchcock de film ‘The 39 Steps’. Op de achtergrond de Forth Bridge, een spoorbrug.
“Ze zijn die brug altijd aan het verven”, vertelde een Schot ons in de bus op weg hierheen. Het is een beroemde plek. Hier maakte Alfred Hitchcock (regisseur van onder meer The Birds) opnamen voor zijn film The 39 Steps. In de schaduw ervan ligt een eiland met fortificatie. Het is een piratenfort geweest, een uitkijkpost, een gevangenis. Wat het nu is? Daar zullen we niet achterkomen. De laatste toeristenboot ernaartoe is vertrokken vandaag.
Mooi ingestonken
De bediening van Orocco Pier is wat chaotisch. Maar het is dan ook aan de drukke kant vanavond. Zowel in het restaurant- als het cafégedeelte. Housemuziek pompt subbassend vanuit het café het restaurant binnen. Een kind begint keihard om zijn moeder te jammeren. Moeder zit er vlak naast. De ouders ontbreekt het blijkbaar aan middelen en autoriteit om de koter stil te krijgen. Een in Scotch gedrenkte speen misschien? Plots is het kind doodstil. Verlossing.
“Water, sir?”, vraagt het meisje van de bediening aan ons. Ja graag. En een prosecco voor mijn gade en mij. Daar zijn we mooi ingestonken. Het water blijkt later duurder dan de alcohol.
(foto’s www.manonbruininga.nl)
Wat staat er op de kaart? Rustig door het menu bladerend genieten we in relatieve stilte van het waaiend uitzicht op de baai. En de drooggevallen plezierboten in de jachthaven. Gestrand polyester is net zo lelijk als varend polyester maar is wel een geruststellend gezicht voor de beroepsvaart.
We bestellen ons diner, koekeloeren naar de verte en weten dat vijf dagen verblijf in Schotland te kort zijn. “Ligt daar een olieplatform?”, vraagt mijn gade wijzend. Ik antwoord een resoluut “nee”, alsof ik verstand van boorplatforms heb. Van vertes ja, daar heb ik wel verstand van.
Haggis
Het uitzicht is geweldig. Aan de overkant, vanuit North Queensferry, vertrekt de veerboot naar Zeebrugge. Dus eigenlijk zitten we hier aan deze kant van de baai in South Queensferry, om precies te zijn. Achter een fantastisch panoramaraam en achter een veelbelovende menukaart. Nou ja, dat dachten we.
De bediening zet Manons glutenvrije maaltijd en mijn Haggisballetjes op tafel. Het is mijn eerste Haggis. Wel drie keer wordt op lieflijke wijze gevraagd of alles naar wens is. Nee, eigenlijk niet. Het vlees is verbrand maar protest van onze kant blijft uit. Een serveerster begint het uitzicht schoon te maken. Vlak bij onze tafel. Om wat extra geur en smaak aan het eten toe te voegen natuurlijk. De ketchup die werd gevraagd om het geblakerde vlees te camoufleren wordt vergeten. Orocco Pier beweert een in de prijzen gevallen restaurant te zijn.
Toverkunsten
De clientèle bestaat uit een gemêleerd publiek van sjiek en sjofel en alles daartussenin. Ik denk dat ik door het tafeltje naast ons tot de laatste categorie wordt gerekend. Een vrouw kijkt mij aan alsof ze zojuist te horen heeft gekregen dat het bedrijf van haar man failliet is en zij morgen haar parelketting naar de pandjesbaas zal moeten brengen. Jolly joy.
De baby begint weer snerpend hard om haar moeder te blèren. Als toetje begint de gezellig happende familietafel achter ons Happy Birthday to You te zingen. Wist iemand dat Happy Birthday zo lang duurt? O ja, laten we op rechts ook nog even hardop gaan zitten bellen. De ketchup is nog altijd niet gearriveerd. De ergernis wel. Tijd om te gaan dus. En snel. Om de zingende familie, het jammerende kind en de geur van Pledge te ontvluchten.
Een advertentie naast de deur laat weten dat Orocco Pier het hele jaar door personeel zoekt. Hopelijk zal nieuw personeel de toverkunsten van Harry Potter meebrengen. We lopen het rumoerige restaurant uit, een pittoresk dorpje in.
Orocco Pier
17 The High Street
South Queensferry
Edinburgh EH30 9PP
www.oroccopier.co.uk
