Om de route van Azië naar Europa noordelijk van het continent te kunnen nemen, moet de ijskap op de Noordpool smelten. Dat Willem Barentsz daar niet op is gekomen. En het mooiste is dat dankzij de kortere route schepen minder brandstof verbruiken om de goederen van daar naar hier te brengen. Het is dus goed voor het milieu en een prima middel tegen de klimaatverandering. Wie had dat kunnen denken? Zo wordt het dus heus ‘verkocht’, als milieuvriendelijk. Alsof die schepen na aankomst een week tegen de kant worden gelegd. Die gaan dus tegen dezelfde kosten een hogere omloopsnelheid realiseren. Dus het is economisch interessant om via de noordelijke route naar Azië en terug te varen. Zo bijzonder is het overigens ook weer niet. De Russen blijken daar al heel lang te varen, en het zou er te ondiep zijn voor flinke containerschepen. Intussen is wel duidelijk dat het poolijs veel meer smelt dan vroeger. Maar in plaats van dat dit een mooie aanleiding is om de koppen bij elkaar te steken en ons afvragen waar we toch in hemelsnaam mee bezig zijn (de people met de planet, zeg maar), lees ik vooral over de mogelijk te realiseren profits. Die kortere vaarweg een paar maanden per jaar is maar peanuts vergeleken bij de olie- en gasvoorraden die (nu nog) onder het poolijs verborgen zitten. Problemen met ijsberen? Weg ermee, als er wat te halen valt moeten we er als de kippen bij zijn. De klimaatconferentie in Kopenhagen is op voorhand al een lachertje. Dat gaat nog niet eens over peanuts.
Michel Gonlag
