Nog niet zo lang geleden ben ik al bij dit bedrijf geweest. Mooi gebouw op een hoek in de Waalhaven. Mevrouw B. is een uiterst charmante, maar kordate eigenaresse. Haar man vaart op een van de tankers, ik heb hem nog nooit ontmoet. Een medewerker belde om een dringende afspraak te maken over pensioen. Dat van mevrouw was twee jaar geleden omgezet in de BV.
Goed voorbereid en verdiept in de oude stukken ga ik op pad. Ik parkeer verderop en wandel een stukje langs de kade. Keurig op tijd meld ik me bij de receptie. Met een zangerig “goedemiddag” komt mevrouw B. me even later ophalen, met uitgestoken hand en beleefde glimlach.
Twee gasten van midden 20 komen het kantoor binnen en stellen zich voor: Bram en Eddy. Een kopje koffie en ze steekt gelijk van wal. “Sinds kort zijn mijn zonen in de zaak, ze verkrijgen een gedeelte van de aandelen en gaan mij later opvolgen. Ze moeten pensioen krijgen, begrijpt u wel? Wilt u dat onmiddellijk in orde maken?”
Bram kijkt naar buiten en Eddy bladert door zijn telefoon. “Zeg mam, moet dat nou? Ik ben 24 en heb hier totaal geen behoefte aan. Geef mij maar meer geld, daar kan ik leuke dingen van doen. Bier kopen of zo. Pensioen doe ik later wel… wat een gezeik”, zegt Bram.
Eddy mompelt iets: “Eh sorry, moet weg of zo”, en loopt zonder blikken of blozen het kantoor uit. Een paar tellen later scheurt een dure middenklasser het terrein af.
Mevrouw B. kucht eens en herpakt zich moeiteloos, alsof het heel normaal is. “U komt er wel uit met Bram, neem ik aan?” Een glimlach en een hand, weg schrijdt ze.
Bram kijkt me zwijgend aan. “Sorry meneer”, zegt hij, “het gaat niet om u hoor, of pensioen of dit bedrijf….Ik word gewoon gek van dat mens, af en toe. Dat toontje, dat geregel.”
“Snap ik”, zeg ik naar waarheid.
“Ik heb ook gewoon geen zin in de zaak, ik wil alleen maar varen en niet dit soort dingen. Mijn broer is daar veel beter in, maar die zit liever in de kroeg. Laat ons zijn wie we willen zijn”, zegt Bram. “En ik weet ook wel: over tien jaar is ze weg en doe ik mijn ding, maar op dit moment… grrr.”
Zoon Bram vult naar moeders wens de formulieren in, waarna we afscheid nemen. We zien elkaar wel weer over tien jaar, Bram.
